Bir Çocuk Gözüyle Baktığım Dünya Şiiri ...

Bir çocuk gözüyle baktığım dünya, hiç adaletli değilsin...
Yamalı hırkası, ablasından kalmış ayakkabısı, tabağının dibini sıyırırken bir çocuk. Diğer tarafta daha küçük yaşlarda, Kontes gibi nazlı, huysuz ve bencil çocuklar vardı. Gece dualarla buna da şükür diye soğuk yastığına dört büklüm kıvrılarak yatarken bir çocuk. Sıcak sütüm nerde kaldı diye ukala ukala bağıran, kendini bir halt sanan çocukları da gördüm.Telaşlı, elleri nasırlı annesinin yamaladığı hırkayı giyerken, okul yolunu naylon çizmeyle arşınlarken, yırtık çantasını gizlemeye çalışırken bir çocuk. Özel arabayla gelip bilmem ne marka montunu ayakkabısını göze sokan kibirli çocuklar gördüm. Bir babanın bu yılda damı yaptıramadık kış soğuk geçecek, kömür bahara çıksa bari diyen; asgari ücretle beş nüfusu geçindiren, yüreği dimdik, şefkatli gözleriyle sokakta acıdığı bir garibanı doyurup, cebindeki son parayı da ona verdiğini gördüm. Bir sürü oyuncakları olup hala kapris yapan küçük kız. Ben naylon bebeğe saç diye ipi yapıştırıp hayallere dalan çocukların yanında, gerçeğini yaşayanları da gördüm. Ey adaletsiz dünya daha küçükken anlamıştım ben. İnsan olmanın olgunluğun, duyarlılığın, merhametin mevkisine ulaştım; hala cebim boş gönlüm dolu arkama bakıyorum, o şımarık bencil çocuklar hiç değişmemiş bıraktığımız gibi cepleri dolu yürekleri boş.. Sunulmuş önlerine varlık hala gözleri aç. Sahte dostlar edinmişler, yalaka dostlar. Ben ıslığımı çalıyorum avare bir halde, ellerim ceplerimde, yamalı düşler içinde. Varlıkla büyümedik, yokluk dokunmaz bize diyen insanlarla birlikte....