Bir çocuk tanıdım sokakta
yüreği batan güneş gibi hüzünlü
gözleri yağan yağmur gibi ıslaktı...
Nerden baksan on yaşlarında
bulmuş kuytu bir köşe
sımsıkı sarılmış bir kediye
masumca bakıyordu...
Ürküyordu insanlardan
ne gelmişse başına
vicdanı gelişmemiş
her ihmali fırsat bilmiş
pis egosunun peşinden gitmiş
insanlardan gelmişti...
Yaklaştım yanına
"yavrum" dedim
"neden sokaktasın bu saatte"
"Evim yok ki" dedi
sonra başladı
sormadan anlatmaya...
"Annem babam ayrıldı
babam evlendi
annem başka bir adama gitti
bir de kardeşim vardı
onu da biri aldı
bir büyüyeyim
bulacağım yerini"
Sıkıyordu minicik ellerini
ağlamamak için
zorluyordu kendini
çaresizdi...
"Anne, baba" kavramı
onun gözünde
bir hiçti...
Çocuğun acısı içimi deldi
ama elimden bir şey gelmedi...
Kayıt Tarihi : 29.8.2012 17:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
biz okurken bu kadar etkileniyoruz da gerçeği yaşayan o küçük bedenler ne yapsın.. o anne babalar kendi egoları yüzünden nasılda harcıyorlar o minikleri.. kedi yavrusu onlar istenmeyince yol kenarına uzak mahallelere bırakılan...
yiğitliğini yetimliğiyle pekiştiren, safca gayeler içinde saflığıyla ömrünü geçiştiren....
Şiirde öyle genetik bir mana var ki; zira Çocuk deyip, ebeveynin sorumluluk hissesini ortaya düşüren....
Zor şiir, yorumda zor oluyor, lakin zor şiirlerde insan biraz daha mısralara doğuyor.
Yürekten tebrik ediyorum
onlara sadece, benden büyük oldukları için saygı duyuyorum...
hepsi o kadar :((((
bu şiirin çok içimi acıttı yaa :(
TÜM YORUMLAR (7)