Bir Çocuğun Dramı - ''Barış'' içinde Sav ...

BM-UNESCO ve Dünya Sağlık Örgütü açıklıyor, çok doğal ve normal bir istatistik veri olarak; ‘’şu an 1 milyara yakın insan açlıktan ölümle karşı karşıya. Her gün açlıktan ölen çocuk sayısı 10 binin üzerinde. Bu sayı, uygulanan global politikalar neticesinde 2020 lere kadar 1,5 milyarı bulacaktır. Bu gelişmeden Avrupa’da etkilenecektir’’ diyor.

Yani dünya nüfusunun şu an altıda biri (her altı kişiden biri) açlıktan ölümle karşı karşıya. Bu sayı şu anda yapılan tahminlere göre 1,2 milyarı bulmuş durumda. 2020 yılına kadar öngörülen mütevazi tahmin 1,5 milyar, ama şimdiden bu rakama yaklaşılmış durumda. Bu öngörülen rakam bile doğru olsa, dünyada her dört kişiden birinin açlıktan öleceği kesin. Yani bu 1,5 milyar insan UNESCO’nun açıklamasına göre sistem tarafından yaşamaya değer görülmeyip gözden çıkarılmış durumda.

Ve kimse bu gerçeği görmek istememekte, herkes susmakta, aç kalan kendisi olmadığı sürece de susulmaya devam edilecektir. 1,5 milyar insanı gözden çıkaran sistemin, şu an karnı tok sırtı pek olanların çoğunu gözden çıkarmaması için hiçbir neden bulunmamakta. Ve herkes kuzu kuzu sırasını beklemekte, sıranın kendisine geç gelmesinden şu an için memnun, sıra kendisine geldiğinde ise her şey bitmiş olacak.

Ve publitzer ödüllü o fotoğraf karesini unutamıyorum. Hala saklıyorum. Ama inanın çıkarıp bakamıyorum. Olay Ruanda’da oluyor. Yani şu tüm dünyanın ve BM Barış Gücünün gözünün önünde gerçekleşen soykırım döneminde. 7 Nisan 1994'te başlayan Hutsi'lerin Tutsi'ler kıyımı yani. Bir ay içerisinde, ateşli silahların çok ender kullanıldığı, delici-kesici ve parçalayıcı aletler kullanılarak yaklaşık 1 milyon insan hunharca katledildi. Yani günde 30 binin üzerinde insan parçalanarak öldürüldü. Tüm bunlar BM’nin gözleri önünde cereyan etmesine rağmen hiçbir müdahale gerçekleşmedi.

Ve küçücük bir Ruandalı çocuk. Ya beş, ya altı yaşlarında. Yaşadığı yerden, 20-30 kilometre öteden, bir BM kampına, yiyecek bulma umuduyla ulaşmak için günlerce yürüyor, birilerini görünce korkudan saklanıyor, saklandığı yerde yorgunluktan uyuya kalıyor, uyanıyor ve tekrar yürüyor. BM kampına 5-6 kilometre kala bir gazeteci çocuğun artık takatsizlikten emekleyerek ilerlemeye çalıştığını ve 5-10 metre gerisinden iri bir akbabanın çocuğu takip ettiğini ve ölmesini beklediğini görerek denklanşöre basıyor ve hiçbir müdehalede bulunmadan olay yerini terk ediyor. Bu anın fotoğraf karesinden dolayı fotoğrafçı ‘publitzer’ ödülüne layık görülüyor ve ödülünü aldıktan bir hafta sonra gazeteci dayanamayıp intihar ediyor…

Çocuğun akıbeti hala bilinmemekte…