Bir Cinayetin Sonunda

öldürdüm dostum
öldürdüm içimde ne varsa
bu başkalaşan yüzlere alışamayan
alışşa bile nasibini alamamış hayattan
yaşamaktan
kazara elimde kalan bu yanlızlıktan

katili oldum kendimin
salıncakta parlayan gözleriyle çocukluğumun
öyle deme yinede bir parça kalsın istedim
yatağında adam gibi ölsün istedim kahramanlarım
beceremedim

bitti artık ne yapsam dündü
içimdeki o cesur adam hiç savaşmadan öldü
korkak olan onuruyla
yanlız olan çaresizce ağlayarak öldü

hepsiyle savaştım birbir
kimseye birşey olmasın istedim ama
hiç kimseyide yaşatamadım

şiir diye seni okuduğum gözlerin
ortamın yakışıklısı
çoğu şeyi yanlış bilen ama herşeyi bildiğini zanneden
gözlerini her gördüğünde romantik bir aşka yeşillenen
bazen susan çoğu zamanda susmak bilmeyen adam
çocuğunun babası
evinin reisi
gönlümün mecan mavisi kadını
hepsi öldü

baktım hiç bitmeyecek bir kavganın içindeler
durun dedim belki gökten zembille bişeyler iner
güldüler
başaramazdım yalnız kalmayı
akla kara değil bu
hayatta kalma korkusu
ve sessiz sedasız açan yağmur kokusu

şimdi hiç himseye yazılmamış bu kafiyelerde
bir ben kaldım kendi içimde

öyle uzaktınki
ısınsan anlayacaktım
orda yanında nefes nefese
bir kaç parça sessizlik
ve sonsuzluk kaderin terkisinde
yaşarkende ölüykende içimde

çocukluğumu
sessizlğimi
seni
yalnızken aldığım nefesini
hüzün koyusu bir renge boyuyorum her yeri
kurtar beni