Bir Çift Rüya Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Hatice
Çocukluğumun dizlerindeki
Umudun dinmeyen sancısı.
Yan komşumuzun
Benden birkaç yaş küçük çocuğu.
Annesi kızarken bile gülerdi
Güneşin dağınık saçlı kızı.
Hiç eksilmezdi
Yüzündeki kuş cıvıltısı.
Ayaklarında kanatları vardı sanki
Bir orada bir buradaydı.
Annesinin muzır kızı.
Köprübaşı dediğimiz
Köyün meydanındaki
Kahvenin önüne oturur
Bacak bacak üstüne atardı.
Köyümüzde bunu yapan
Tek kız çocuğuydu.
Ki yapamazdık, ayıplanırdık.
Bir gün duyduk ki
Hatice düşmüş
Yaylaya gittikleri yerdeki
Yüksek kayalıklardan.
Evlerine ikinci ziyarete gittiğimizde
Yeni aldırdığı ayakkabılarını gösterdi.
Çok çok beğendiğimi söyledim.
Nasıl seviniyordu
Elinden gelse uçacak.
Bir hafta sonra iyileşir giyerim dedi.
Ben de en geç iki haftaya kalmaz
Giyersin dedim.
Sonra duydum ki
Belden aşağısı tutmuyormuş.
Doktorlar bir daha yürüyemez demiş.
Bacaklarımdaki umudun sancısıyla
Aylarca bekledim Hatice'nin yürümesini.
Hatice, ayakkabılarımı giyeceğim demişti.
Ben, Hatice'ye ayakkabılarını giyeceksin demiştim.
Pembe renkli ayakkabılarını başucundan hiç ayırmadı
Yüzü gün gün solsa da umutlu umutsuzluktan.
Sonra şehre taşındılar apar topar.
Bacaklarımdaki umudun sancısıyla
Yıllarca bekledim Hatice'nin yürüdüğünü duymayı.
Bir gün duydum ki
Hatice yürümüş
Uçar adımlarla
Ebedi hayata.
Ayaklarında kanatları olan
Annesinin haylaz kızı.
Güneşin dağınık saçlı yüzü Hatice.
Ne zaman aklıma gelse
Önce gider kahvenin önüne oturur
Bacak bacak üstüne atıp.
Sonra gelir
Ayakkabılarıyla yüreğime dokunur.
Kırılan gülüşünü yine toplayamam
Oturur oturur ağlar çocukluğum.
Ben ona ayakkabılarını giyersin dedim.