Bir Cennet Sahnesi Şiiri - Sevinç Kavuk

Yörüngede dönerken ve kendi eksenini
Bir cennet sahnesi bu dünya fotoğrafı:

Dönüşü bir ritimde DANS
Zamana sığdırılı tüm akış MÜZİK
Doğa o RESİM güzelliği, her yürek sadeliği ŞİİR
Her emek bir heykeltıraş yontusu BİÇİM
Dünyanın beşik nazı edasıyla bağrında barındırdığı

İnsan olarak doğmak varlığının doğallığı
İnsanlığı olarak sanat varlığına yüceliği:

Beş duyumuza beş ayrı birer Laboratuar gibi
Dans - Müzik - Resim - Şiir - Biçim
Sanat toplamı değeri bu bileşenler insan yaşamı

Yaşam hakkı o yücelik ki! İnsanlığa
Hissiyat: Yürekten! Gönülden! İçten

Bu sorumluluk ödenecek birer borç olacak
Bilenin bilmeyene vermek için taşımaya
Hep okuyarak öğrenmek kaçınılmazlığı ki
En değerli tartı o yazı: Kuran
Lisan temizliği güzelliğini kayıtsız şartsız
Emeklerde: Duygu! Saygı! Sevgi! Tertemiz!

Ölene kadar kazanılabilecek alt yapıya kurulan üst yapı
Öz’den adım adım ‘söz’ güzelliğine

Akıl, mantık, arzu, heves, istek değerlendiriler ki
Çılgınlık birimi her biri ve tamlayan
Ana karnında yaşardaşlığı güven doğarız
Yaşamı paylaşmaya ‘emekliyor’ bebek yüzüstü
Bu benim Vatan toprağım! diyen bir dokunumu
Heyecan kaynağı! İlerleyişe ilk enerji dokusu...

Ben insanım! demedim et biraz dikkat!
Kötülük edilemeyecek denilir böyle sadece!
Her ülkede her topluluk bu sorumlulukla üstlenmeli ödev!
İnsan kimliği ve güvenini koruyan bağımsız servet...

Türkün doğuşudur düşünmek! Sanat aşktır! İnsan sanat!
İnsanım ben, düşünüyorum elbet!
Sanat köprüdür! İnsanlığa beş duyu sağlığı
Aşk köprüdür! Yüreğin sevgiden sevdaya varlığı
Din köprüdür Allah ile kul arasına
Bizi dış alemden soyutlayan
Ruhumuzdan yüreğimize inanç sesi

Hürriyet ‘inanç öncesi’ bu bir değeridir
Türk olarak yaşadığım birlik bilincimde vatan bütünlüğümle!
Cihanı açık kollarımla kucaklayacağımdır!

İnsanlığın büyüklüğü kadar büyüktür fedakarlık!
Bu düşünceyle birliğimiz pişmedi gitti diyen olamam!
Allah’ı anlamak içindir, dünyanın cennet olduğunu anlamak!
Dünyayı küçümseyen bir varlık ben olamam!

Cehalet adına ey dünyam! Senden dileyeceğim özürümdür!
Toprağın tavına olgun 'uygarlık’ Anadolu’m! Bu teşekkürüm!

Geçmişten tohumu evinsiz her toprakta her şey yetişmez! !
Cehalet yatağı! Mantar gibidir…
Mantar kültürü, hem okumuş olmayı, hem cehaleti esirgemez!

Her birini tek tek lütfen! Gözetmeli…
Olmasın herca-i keyfiyete serkeş düşkünlük!

30 Ağustos 2007
Her insanın o, bu veya şu yörede doğmuş olması, bir toplum oluşturacak sorumluluk üstlenmeye kimliğidir bu güven... Burada, sanat dallarından biri olarak ulaşım özeni insan doğallığıdır...

Biraz fazlalık, kolaylıkla abartılık olabiliyor, biraz az’ı da yokluk... her yörede biraz az kültür veya fazla serbestlik, bulunduğu coğrafya çerçevesinde: doğuştan yazar-konuşur olunmadığı doğallığıyla, beşikten mezara bir öğrenimden söz edildiğinin değeridir önemi:...

Türküm, insan olarak öğreniyorum, bir Hintli, Afrikalı, kuzeyli, güneyli de öyle… doğduğu topluma oluştuğu, çevresinin sorumluluğuna emek her biri... sanat bir aşktır, aşkın gözü de kördür denilir bazen, geliştirilmeye engel ve engebeyle karşılaşılır elbet... insan bir sanat ve bulunduğu ‘coğrafyaya uyum ve uyarlığında’ arayış direncidir: Kimileri için savaş keyfiyeti, kimileri için yaşam saygınlığı bütünlüğü. Kimileri için vahşet fitneliği, kimileri için uygarlık yolunda ilim, bilim, araştırmacı emeği. Vahşetin, parayla ayak parmakları ucunda oynatma sefilliği yerine, cehaletin buna araç olmamasına direnebilmesi için bilgilendirmek denilendir bu...

Ocağın altını açmayı unutmuşum gibi veya farkına varınca çok açılmış, hızına yetişemiyormuşum gibi boğuşacağız, güzelliği kazanıncaya kadar 'birlikte bir uyum’un koynunda...