Bir bulutun çatlağından sızan yağmur

bir düş(üş) benimkisi
bulutun kenarından ilk damlanın yağış biçimi
ben en çok yağmura benzerim sevgilim
belki çisenti
belki sulusepken

sıkışıp kaldıkça yokluğun
yirmi dört yassı kemiğimde
sevmek düşüştür buluttan toprağa
ve kokusunu alabiliyorsan yağmursundur
uyurken saç okşama gibi
annem öğretmişti
ellerim henüz değmemişken tabuta


bir bulutun söz geçirmeyen yanıdır yağmur
bakma öyle yüzüme
dikenine katlanmadan
soramazsın rengini bir güle


çölün tam da özlendiği yerim ben
kurumadığımı kanıtla
ıslanırsam, kendimi alamam senden


kanatsız bir kanamayım
düşmeye mahkum doğurgan bulutundan
anlamalıyım bütün aşk şiirlerini
tabulaştırmalıyım her melankolik nakaratı
neredesin dedikçe
şahidim olsun istiyorum
gitme kal dediğim bu karanlık
ve revire dönmüş şehirde

okunsun istiyorum yine de
kuvvetle muhtemel okunmamış şiirleri
çürümeden şairin kefeni


ben en çok yağmura benzerim sevgilim
belki kırağı
belki dolu
ve bütün kaçmaların toprağa düşen damla
yanında olamasamda ıslanırım
kokunun toprağı yaran ne varsa

ellerin hani
kapatırsan avuçlarını
aralık tuttuğum kalbim üşür
körolası günahlar pusuya yatar
dualar beni anlamaz


yine de gizlerim seni
narkoz gibi
ki o vakit cennetim olur
vuslat ile hicran arası
bir dudağın hiç öpülmeyen yeri