Bir Bilsen Şiiri - Hümeyra Yılmaz

Yerimde sayıyorum yılları.
Ne yırtık gölgelerden sızan esmer yıldızlar,
Ne parlak tenimde sönmüş kuyruklu yalanlar,
Ne de ayazında gölgelendiğim sahte rüzgarlar,
Yol göstermiyor.

Çember daraldıkça boğazımda,
İntiharla süslüyorum gecelerimi.
Gerçeğin arkasına saklanan aynaları bile korkutuyor,
Ölüm kadar soğuk duruşum.
Sorgularım asılı kalıyor son bakışımda,
Yalan oluyorum.
Sol omzuma, leşi diri bir ceset başı yaslı,
Sağ elimden küçük bir kız tutmakta.

Siyah, beni içine çekip
Sarı sonbaharlara üflemekte.
Yani mevsimden mevsime nakil acılarım.
Korkular treninin korkusuz yolcusuyum.
Yorgunluğum anneme misafir.

İç cebimde köstekli bir yalnızlık,
Hiç durmadan çalışıyor.
Tekin değil buralar zaman kol geziyor
Korkuyorum.
Ya bir daha gelmezse,
Kapımı çalmazsa kendim.

Ayaklarımın altı deprem,
Bastığım yangınlar yeşil kokmuyor.
Kim çekecek bu firarın ipini,
Kimin elinde soğuyacak sevdam?
Yoksa yine sustukça,
Üzerime mi devrilecek cümleler?
Kimin dilinde yanacak aşk
Kimi yakacak?

Kavuşmak şöyle dursun,
Bir hasretten fazla yaklaşamıyorsun.
Şimdi boş şehrin kalabalığında ben,
Kalabalık sen!
Kayboluyorum.
Bir bilsen!