Bir Ben Varım… Şiiri - Özkan Deliacı

Duyulur sesim uzaklardan,
Yanan ateş misali yaklaştıkça yakan,
Çırpındıkça batan, battıkça çırpınan,
Kurtuluşu ararken gittikçe uzaklaşan,
Bir ben varım bende olmayan.

Çoğaldıkça kanayan yaralar,
Ve derken daha da uzaklaşır bu şekilsiz küre ve içindekiler,
Baktın mı gözünün içine, daha bir hırçın daha bir gaddar,
Bir ümitsizliktir seni sarar,
Bir ben varım ben de olmayan.

Akla takılınca sanki bir tılsım,
Yaratan dedim, gözyaşı ve yakarış,
Biter miydi acaba bu acı sızlayış?
Ve yeni bir ümit ve bir bağlanış,
Ve de artık,
Bir ben varım onda olan.

Ulaşınca huzur ve sükun misali bir an,
Alırsa en acı hatıradan gamzeler o an,
Beni tutup kaldıran biri var ki,
Ne siz kullar gibi fani, ne de toprak gibi acımasız,
Her şeyiyle seni kuşatan, şah damarından da yakın olan,
Ve de artık, bir ben varım onda olan…