Bilmeyen yoktur sanırım başlıkta ki cümleyi, büyük mutasavvıf gönül adamı Yunus Emre söylemiştir tabi ki bu dizeyi. Biz onu araklamadık kesinlikle, böyle bir şeye karakterimiz müsaade etmez. Burada bizim bahsedeceğimiz benler, vücudumuza yapışıp kalmış ciltte ki benler. Moralimi bozmayayım yine de her ne kadar benler benden içeri olma durumuna gelmişse de.
Kısa bir zaman önce kolumda ve vücudumun çeşitli yerlerinde benler çıktı. Kader kısmet işte. Ne yani vücutta iki üç kırmızı, siyah leke çıktı diye bunalıma mı gireceğim? Of ki of! Güzin Ablaya yazsam ne kaybederim yahu? Yok, yok o da olmaz. En iyisi benlerimi benimseyip onlar ile dost olmak. Zaten istesem de yok edemem kendi çabalarımla, tıp bilimi ne yapar onu da doktorlar bilir.
En iyisi isim koyayım benlerime. Ne kaybederim ki? Bak şu kolumda büyük olan kiraz olsun mesela. Kiraz da ne alaka mı dediniz? Kel alaka ya da alakaya çay demle diye de bir cümle kurabilirsiniz. Olsun o benim için kiraz beni bundan sonra. Yerim onu, bak hemen dost olduk benimle, yani benim benim ile dost oldu. Başka kiminle olacak ki? Aha da onu yanında daha küçük bir ben daha var. Ona da dut beni desek nasıl olur? Dut beni, hem de tut beni. Atem tutem ben de seni. Kiraz beni ile dut beni de muhtemelen tanışıyorlardır. Komşu benler ya onlar. Komşu komşunun külüne muhtaç ya, ben komşuluğu da başka komşuluklara benzemez.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta