Bir Başka Açıdan Hakkari Şiiri - İsa Erkol

BİR BAŞKA AÇIDAN HAKKÂRİ
19.08. 2011

Adı Mehmet… Henüz 11 yaşında. Şubemizin önünde dolanıyor bir elinde küçük kirli bir poşet bir elinde fırça gördüğü herkese ‘ boyayım mı abi’ diyor. Ve bunu herkese bıkmadan usanmadan defalarca söylüyor. Yırtık ayakkabıları, eski püskü pantolonu, kirli gömleği ve boyalı elleri. Ama gözleri ışıl ışıl. Her ne kadar buranın insanına nefretle baksam da özellikle Bölgede yaşanan son olaylarla bu kinim kat kat artmış olsa da çocuktu bu. Her yerde olduğu gibi günahsız ve masumdu. Kirli emellerin maşası olsalar da cahildiler. Bu düşüncelerle başını okşayarak yanıma yaklaştırdım.
6 çocuklu bir ailenin ortanca çocuğu. Bir ablası bir ağabeyi var. Diğerleri henüz daha küçükler. Ağabeyi işsiz takımından. Babası çobanlık yapıyor. Bir köyün koyunlarını otlatıyor. O da sadece yazları.
Evin geçim yükü şimdiden binmişti küçük omuzlara.
Sonra bir haber programının Diyarbakırda ki çocuklarla yaptığı haber geldi aklıma. Ellerine oyuncak silah almışlar ‘ askerleri vuracağız, çünkü onlar gerillalarımızı vuruyor. Gerillalar bizi koruyorlar’ diyorlardı. Nasıl da kandırılmışlardı.
Bende Mehmet’e soruyordum ‘sen de taş atıyor musun bize ‘ diye. Ben polisleri seviyorum neden atayım ki olmuştu cevabı. Doğru söylemiyordu belki ama ne kadar güzeldi bir Hakkarili çocuğun bunları söylemesi.
Sonra devam ediyordu. Annem olaylı günlerde evden dışarı çıkarmıyor. Bende pencereden bakıyorum. Yüzleri kapalı kişler hep size taş Molotof atıyor. Niye atıyolar ki. Siz onlara ne yapıyorsunuz ki.’ diyordu. Evet bunları söyleyen çocuk 11 yaşındaydı.
O da dert yanıyordu bir çok şeyden. Şehirdeki işsiz kesimin önünü kesip kazandığı üç beş kuruşu kaptırmasından dert yanıyordu.
Çocukların kaçırılıp PKK kamplarına götürülmesinden dert yanıyordu. Annesi ve abisi tembih ediyordu her evden çıktığında dikkat etmesi konusunda…

Ve Hakkari’nin bu çehresinden dert yanıyordu bu küçük çocuk.

Bu çocuğun yaşadığımız Hakkari şartlarında hayatını böyle devam ettirebilmesi olanaksız. Çünkü devletini seven vatanını milletini seven ve barışı isteyen bir zihniyete burada yer yok.
Kim bilir… Ne kadar süre sonra bu çocuğu da diğerlerinin yanında göreceğiz.