Bir Bahar Çığlığı Şiiri - Huban Asena Özkan

Bir Bahar Çığlığı

Bahar dediğin nedir ki?
Bir dalın kırılmaktan korkmayan feryadı,
Çürümüş yaprakların arasından sıyrılan çiğdem,
Ve toprak,
Ölümü ezberleyip yeniden doğmaya inanan bir inat.

Yaz gelirken,
Güneşin alnına çiğ düşer bazen,
Ama senin ellerin var ya,
Ateşi bile kıskandırır,
Her dokunuşunda küllerimden bir başka kuş doğar.

Sevgi...
Hangi söz anlatabilir ki onu?
Belki gözlerindeki kırılgan bir gülüş,
Belki de ansızın kopan bir fırtına,
Tepetaklak eden içimdeki tüm yanılgıları

Aşk mı dedin?
Aşk bir yangın yeridir canım,
Küllerle dost, rüzgarla düşman.
Senin bakışların,
O yangında savrulan bir kıvılcım,
Görünmeyeni görüp görünür kılar her seferinde.

Mutluluk…
Bir delilik hali belki,
Yağmurun altında ıslanmayı özleyen bir serçe gibi,
Ya da bir dağ köyünde,
Gökyüzüne kahve gibi duman tüttüren bir soba.

Hayallerimiz vardı,
Ama yıldızları kovalarken düşmeyi göze aldık.
Rüyalarımızda,
Sonsuzluk bir adım uzakta duruyordu,
Ama biz hep o adımı geriye attık,
Çünkü gerçek,
Seninle daha güzeldi.

Mucize
senin adın mucize olmalıydı belki
her sabah yeniden sevdalı uyanmak gibi
yada bir nehrin taşlarından medet ummadan akması
Bir karanfilin kaldırım taşına kafa tutması gibi

Sen,
Gökyüzünü yüreğinde taşıyan adam,
Baharın ilk ışığı,
Yazın sıcak nefesi,
Ve aşkın asla bitemeyen hikâyesisin.

Canımsın işte!
Bu dünya ne zaman yorulsa,
Sen bir şarkı gibi başlarsın içimde.
Ve ben o şarkının sonuna asla varamam.

Huban Asena Özkan