Bir Babanin Gözyaşı Şiiri - Özer Baba

Kızım, nerdesin? Sesim yankılanır boşluğa,
Bir karanlık sardı dünyamı, gözlerim kör,
Ağlamaktan tükendi bu gözler,
Ama kalbim hâlâ seni arar, seni özler.

Küçücüktün, yedi yaşında bir melektin,
Gülüşünle aydınlatırdın her günü.
Ama şimdi bir mezar taşına dokunurum,
Ellerim taşta seni bulmaya çalışır,
Ama sen yoksun, kızım, sen yoksun.

O gün, o acı dolu gün,
Ellerimde eridin, nefesin kesildi.
"Babacığım," derken sustun birden,
Ve o sessizlik, bütün dünyamı kararttı.

Ağladım kızım, günlerce, gecelerce,
Gözlerimden akan yaşlar sele döndü.
Gökyüzü karardı, yıldızlar sönüp gitti,
Ve sonunda bu gözler görmez oldu seni.

Gözyaşlarım aldı ışığımı benden,
Ama seni görmesem de, kalbimde taşıyorum.
Saçlarını taradığım o günler,
Ellerimde hala bir hayal gibi.

Odana giriyorum bazen,
Boş yatağına dokunuyorum usulca.
Küçük oyuncakların, unutulmuş tokaların,
Hepsi bana seni hatırlatır, kızım.

Ellerimle gökyüzüne uzanırım bazen,
"Seni orada görebilir miyim?" diye.
Ama bu karanlık, ne yıldız gösterir bana,
Ne de ışığından bir parça bırakır geriye.

Biliyor musun, kızım, bir baba ağlamaz derlerdi,
Ama sen gittin, gözyaşlarım hiç durmadı.
Her damla, seni kaybetmenin acısıydı,
Her damla, beni biraz daha karanlığa boğdu.

Şimdi bu kör gözlerle dua ediyorum sana,
"Allah’ım, kızımı cennetinde sakla."
Çünkü sen bir melektin bu dünyada,
Ve melekler ancak cennete yakışır, kızım.

Kızım, bil ki bu karanlık beni korkutmaz,
Çünkü ışığım hep sen oldun.
Her nefesimde, her duamda sen varsın,
Ve bir gün, bir gün o cennette buluşacağız.

O gün ellerimi tut, "Babacığım," de yine,
Saçlarımı okşa, beni aydınlat.
Çünkü bu kör baba,
Sana sarılmadan gerçek ışığı bulamayacak.