Bir Ayrılık Dönüşü Şiiri - Hasret Sayınta

Yan yana durduğumuz zamanlarda, bazen bakıyorum ben gibi kokuyorsun. O zaman anlıyorum teninin tenime karıştığını. Adı aşkmıydı bunun, sevgi , tutku ya da her ne ise. Vuruldum işte tam kalbimden. Öylesine kutsal bir mutluluk ki bu, yüreği titrer ölür de ölmezmiş insan. Her deminde can bulurmuş sevgilinin yanında. Soluğu bile yermiş. Ateşe sevdalı pervanenin bile isteye ateş etrafında raks edip ölmesiymiş aşk. Bir anı ömre bedel, hiç bir şeyle değiştirilemeyenmiş.
Sonsuzluğa uzanmış, bucağı gökle birleşen deryada, gözü kapalı yürüyebileceğini sanmakmış. Böyleydi seni sevmek, saçma sapan şeylerin yanında anlam bulmasıydı. Bizden evvel orada bulunmuş sevgililerin hayaletlerine karışıp, aşka selam durmakmış. Bir rüya sandım, açtım gözlerimi. Yüzüm ellerinin arasındaydı. Gözlerin öyle derin anlamlar yükledi ki gözlerime, dünya durdu sandım. Ve ellerin, ellerimin nicedir kavuşmayı beklediği vatanıydı sanki. Tutsam ömür boyu, ellerin karışsa ellerime. Ben sendim. Sen de ben. Yan yana yürek yüreğe yürüyen iki divane. Ayakların ayaklarımdı sanki. Çırılçıplak toprağı yara yara yürüyen. Göğsünün üzerinde çırpınan kuş, konuvermişti yüreğime. Can katmıştı canıma. Sesinle duyuvermiştim kâinatın sesini.