Bır Ayrılığın Tomografisi (diyalog)

A:
Aşkım...
Dur, kapatma hemen.
Biliyorum, kırdım, üzdüm, incittim seni ama lütfen, bir kere olsun dinle.

K:
İnanamıyorum, hâlâ bana "aşkım" diyebiliyorsun.
Hangi cesaretle arıyorsun beni? Hangi yüzle?
Sen değil miydin kapıyı çarpıp giden, "artık seni istemiyorum" diyen?
Şimdi neden aradın, mutlu değil miydin?
Unutmuştun beni, öyle dememiş miydin?
Ne değişti? Sevgin mi bitti iki günde?
Ne oldu?
Sana diyorum, cevap ver!

A:
Sultanım, ömrüm... Haklısın, ne desen haklısın.
Evet, onun sevgisine inandım, ona güvendim.
Ama anladım ki, bu hayatta kimse senin gibi sevemezmiş beni.
Bak, önünde eğildim...
Ne olur, affet beni.
Her aşk ikinci bir şansı hak eder.
Güzel gözlüm, affet ne olur.
Söz veriyorum, bir daha asla üzmeyeceğim.
Kedi gibi yanında olacağım, hiç ayrılmayacağım.
Tamam, kumanda hep sende kalsın, her hafta sonu yemeğe çıkalım.
Yeter ki affet beni, kadınım…

K:
İnanamıyorum sana!
Yani her hafta sonu yemeğe çıkacağız, öyle mi?
Bu kadar mı basit?
Bir özür diledin ve bitti mi her şey?
Sen şaka mı yapıyorsun?
Kameralar nerede?
Gerçekten, ne diyorsun sen?
Sen beni aldattın!
Hem de bir paçavrayla...
Git!
Git, yıkıl karşımdan, gözüm görmesin seni!

A:
Bitanem, haklısın, dedim ya.
Ama artık uzatma...
Hem bak, sana en sevdiğin Antep fıstıklı pastayı aldım.
Üstüne de dondurma koyarız, aşkım.
Külahla mı istersin, tabakla mı?

K:
Allah’ım, delireceğim!
Dondurma diyorsun, külah diyorsun...
Çık dışarı!
Beni delirtme artık.
Çık dedim sana!
Aldatmanın özrü mü olurmuş?
Öyle mi? Bir özürle her şey halloluyor mu?

A:
Ah, yanağım...
Neden vurdun bana?
Biliyor musun, yüreğim daha çok acıdı...

K:
Acısın! Acısın ki, bir daha seni seven, yollarını bekleyen, gözleriyle bile seni aldatmayan bir kadını aldatmayasın!

A:
Özür dilerim.
Gerçekten bu kadar takılacağını düşünmedim.
Artık affını da dilemiyorum senden.
Haklısın, beni affedemezsin.
Sende bir yürek yarası, bende bir yanak acısı kaldı.
Gidiyorum.
Son bir şey söylemek ister misin?

K:
Güle güle.
Ama sakın ağlama karşımda.
Ben seni hep o güçlü duruşunla hatırlamak istiyorum.
Git ve unut beni.

A:
Unutmak mı?
Seni unuttuğum gün öldüğüm gündür, kadın.

K:
Seni affettiğim gün öldüğüm gündür, adam.
Git.
Git, git git artık git.

A:
Hoşça kal...

K:
Güle güle...

A (iç ses):
Ardımda bir enkaz bıraktım.
Her adımım, kalbine saplanan bir ok gibi...
Ama ne yaparsam yapayım, ne söylersem söyleyeyim,
Bu defa geri dönüş yok, biliyorum.

K (iç ses):
Ne zaman unuturum seni?
Ya da unutur muyum gerçekten?
Bildiğim tek şey, seni affetmenin beni yok etmek olduğudur.
O yüzden... gitmelisin, gitmeliyiz.

A:
Bir gün, bir yerlerde yollarımız kesişirse,
Belki o zaman, başka bir hayatın hikayesi oluruz.

K:
Hayır, adam!
Bizim hikayemiz burada bitti.
Bir daha başlamayacak.
26.09.2024 11:03