Bir avuç toprak yetermiydi
Sevgisinin üzerini örtmeye
Geride bir şey kalmadan yok etmeye.
Her seferinde bir gül dikiyordu
Kalbindeki büyük mezarın üzerine
Yeşerir mi kurur mu
Endişesi taşımıyordu içinde.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta