Bir Avuç Kül Şiiri - Fatma Avcı 2

Her şey bir avuç külden ibaret. Önceden tasarlanmış kaçış hazırlıkları beni bekliyor. Yanı başımda görünmeyen bahçede rüzgârın örselediği ruhumun, isyan kokuları geliyor. Geçmişin gölgesinde görünmez oluyorum.

Geçmiş zamana karşı, yazdıklarımı kapatırken bir pencereyi kapatmanın rüzgârıyla üşüyorum. Hediye edilmiş günde parmak uçlarının nefesini arıyorum. Savunmasız bir kuş gibi avuçlarına geldim, sakın beni bırakma.

Kollarının arasındaki ten kokunun sarhoşluğu gibiydi bedenimi saran bahar kokusu. İçime çektiğim her nefeste benliğimi dolduruyordun.

Bütün bilinenleri silip yeniden yaşama tutunmaya çalışıyorum. Ayrıksı yaşamın yazgılarında, farklı noktalarda bulunmak bile birlikteliğe gölge düşürmüyor. Rüzgâr ters yönden esse bile ben hep sana savruluyorum.

Dikiş tutturduğum yaşam, köklerimin bulunduğu topraklar değil. Kış çatlağındaki duygusal zehrin derin muhasebesidir yüzümdeki çizgiler. Adının ardına gizlediğim göz suları, yanak yolunda ilerlerken yağmurun elleri kadar ağır. Geçmişin yükleriyle büyüyorum bağlandığım yaşam toprağıma.

Sonsuzluğa açılan geminin güvertesinde, kızıl gecelerime gizlenmiş, görünmeyen sessiz yağmurlar gibi kaygılarım. Gözlerim derin uçurumlarda her yeni güne kırmızının en isyankâr renginde yeniden diriliyor. Her alev sonrasında bir avuç kül olsam da.

Kovulduğum bir düşün eşiğinde kalmış gibiyim. Kendi kendini yutan kentin soğuk kaldırımlarında devrik cümleler gibi uzanmaktayım. Yüksek topukların seslerinde zemheride dolanan serseri martılar gibi dolanmakta umutlarım.

Ceplerimde hüzün şiirlerim ve ellerimde gün görmemiş umutlarımla acıyla bileylenmiş taşlar üzerinde yürüyorum. Huzurun unutulduğu geçmişimin köşe başında kendimle buluşuyorum.

Her fotoğrafın karesi yaşanan aşk cinayetlerinin faili meçhul olarak karşıma çıkıyor. Islak kaldırımlarda ihtiyar bir yalnızlıkla yürüyorum. Göz hizama koyduğum yüreğim çıkan fırtınayla savruluyor, ayarı bozuk aşkları göğsüne takmışların elinde.

Her yer dikenli tel ve kör mayınlarla kaplı, ben ise savunmasız umut zamanlarında beklediğim yolcunun tozlu gölgedeki silueti ile vurulmayı bekliyorum. Koşarken tutunduğum su uykularında kendi düşlerimde boğuluyorum.

Sesine benzeyen rüzgârlı gecelerdeki ayda seni görüyorum. Ellerim boynumda soru işareti temmuz ortasında bağ bozumunu yaşamaktayım. Düştüğüm bütün zamanlarda arta kalan derin boşluklarda.

Bakışlarını sakladığım kalbimin kasabasında anıların ağırlığı kadar olan umutlarımla yaşıyorum. Bir kulaç mesafedeki hayallerime ulaşmadan önce sorulacak sorularım var yitik zamanlara. Unutulmuş geçmişimin uzak ihtilal düşlerinde birkaç güzel anı kollarımdan tutup beni kaldırsa da.

Güneşe vurgun günlerde deniz kıyısında ölümü bekliyor duygularım. Katledilmiş duyguların saati kuruluyor. Şehir yazında havalanan kuşun kanadında dipsiz karanlığa saplanıyorum. Sana başlayan her yeni gün, birbirine değmeyen kalplerin akşamında hüznün dalgalı gölgeleri üzerime düşüyor.

Gittiğim yere götürebilirdim seni, hüzünlerim bu kadar kalabalık olmasaydı..

Fatma AVCI ………….01.04.2012