Bir Avuç Gözyaşı! Şiiri - Gülçin İçöz

Bir feryat yükselir yüreğimin en körpe yerinden!
Bir çığlık duyarım,nereden geldiğini hiç bilmediğim...
Ve ağır bir kan kokusu yayılır etrafa öldürecekmişçesine.
Tüylerim ürperir, sakinleşmek isterim.
Ellerinin arasında kana bulanmış saçların,
Bense zarar gelmesin isterdim tek bir kılına bile,
Şimdi bir hançer gibi saplanıyor kanlı her tel yüreğime.
Okşuyorum onları hiç birşeyin farkında olmadan,
Soluyorum havayı derin derin,yaşadığımı bile anlamadan.
Hep ağıt yakar, dövünürüm sanırdım.
Seni rüyamda kaybetsem dahi saatlerce ağlardım.
Oysa ki ben şimdi susuyorum.
Neler hissettiğimi kimyası bozuk gözyaşlarım anlatıyor.
Ve ellerim titreyerek gösteriyor tepkisini.
Bir o dağ gibi, yıkılmaz dediğim adama bakıyorum,
Yere çökmüş kara haber bekler!
Bir kardeşime bakarım,tüm hisleri uykusuzluk çeker,
Bir de kendime bakarım ANNE!
Umudum senin için kanlı gözyaşları döker.
Duyabiliyorum sesini anne!
'Ağlama güzelim'diyorsun.
Hissediyorum çalışmaktan nasır tutmuş ellerini,
Uyandıracağın korkusuyla yavaşça yüzümü okşuyorsun.
Oysa ben sana layık bir evlat olamadığım için,
Bunun affını bile dileyemeden,seni kaybettiğim için,
Ve ölürken döktüğün çaresizlik yaşları için ağlıyorum!
Mezarına her geldiğimde,
Bir buket çiçek yerine,
Bir avuç gözyaşı bırakıp gidiyorum...
Hakkın rahmetinin hep seninle olmasını diliyorum.
Seni hala çok seviyorum...