Bir Aşkın Küllerinde Şiiri - Sumeyye Öztürk

Bir zamanlar bir bakışla başladı,
İmkânsızdı herkes için,
Ama o inandı…
Kalbini koydu ortaya,
Yaralarını gizledi gülüşünün ardında.

Bir sevdaya sarıldı çocuk gibi,
Korkmadı, yanmayı seçti.
Sonu evlilikti belki,
Ama içinde bir yangınla sürdü ömrü.
Ve bir gün...
En çok inandığı el, onu bıraktı.
Bir başkası için.

Aşk bitti demediler,
Ama o içten içe çöktü.
Sonra…
Her gelen giden, o eskiye benzemeye çalıştı.
Yanlışa düştü belki defalarca,
Ama hiç kimse onun gibi sevemedi.

Ailesi vardı arkasında değil,omuzlarında,
Her sabaha yeni bir umutla kalktı.
Bir yanı geçmeyen kalp ağrısı.
Bir yanı sırtındaki sorumlulukları..
Ve kalanlardan kurduğu dünyası..

O hâlâ susar bazen,
Gözlerinde eski bir yangının dumanı.
Ama ben bilirim…
O hâlâ güçlü,
Çünkü en acıya bile baş eğmedi alnı.

Kendini unuttu bazen,
Sevmeyi öğrendiği o ilk adamda kaldı yarısı.
Yeni bir gülüşte umut aradı,
Ama her tebessümde eski acının tadı vardı.

Kimse bilmedi ne taşıdığını içinde,
Kimse duymadı gecelerde iç çekişini.
Dışarıdan dimdik, içeriden paramparça,
Ama hâlâ inatla, hâlâ cesurca.

Bir daha kimseye “tamam” diyemedi belki,
Çünkü yarım kalmış bir sevdanın izleri vardı ellerinde.
Her yeni başlangıç,
Biraz daha eskiye özlem gibiydi.

Ve şimdi…
Biliyorum, o hâlâ sevmesini biliyor,
Ama artık önce kendini seçiyor.
Yaralarını saran bir kadın o,
Sevdikçe büyüyen,açıdıkça olgunlaşan..

“Ve sen, her şeye rağmen dimdik kalan o güzel kalbinle, en çok da kendini sevmeyi hak ediyorsun artık..