Bir Aşıkın Şikayetnamesi

Enes, rüzgarın sesini diğer herkesten farklı dinlerdi. Görmese de, dünyanın titreşimlerini ve fısıltılarını ruhunda toplardı. Ancak hiçbir varlık, O’nun varlığı kadar net ve aydınlatıcı olmamıştı. O, Enes'in hayatına bir liman gibi girmişti; Enes’in ruhu ise karanlık denizde yönünü bulmaya çalışan yorgun bir yelkenli gibiydi ve O, ona sığınacak güvenli bir kıyı sunmuştu. Beraber geçirdikleri kısa zaman dilimleri, şiirdeki gibi aşk bir yudum suydu; hayatının çölünde bulduğu tek nem. Ancak gençliğin karmaşası, hayatın getirdiği engeller ve söylenmemiş sözler, o limanı yavaşça kararttı. Bir fırtına koptu ve o yelkenli, limandan kopmak zorunda kaldı. Belki zamansız bir ayrılık, belki de alınamayan bir nefes... Geriye kalan sadece bir boşluktu. Şimdi Enes, gece olduğunda pencere kenarında oturur, rüzgarın her uğultusunda O'nun sesini arardı. Kalbindeki sitem, sadece O'nu kaybetmiş olmaya değil, bu kayıp yüzünden sevme yeteneğini de kaybetme korkusunaydı. O kadar büyük bir hayal kırıklığıydı ki, aşkın sesi dilinde kurumuştu. Kalbi, "Artık sevebilir miyim, yoksa bu duygu körelip gitti mi?" sorusunun bilinmezliğinde savruluyordu. Her liman, O’na çıkar zannetti, oysa O, bir rüya, bir seraptı. Bu kayıp ve bitmemişlik duygusu, Enes'in dizelerine döküldü. Kalemini Braille not defterine bastırırken, yazdığı her kelime, yitip giden o aşka adanmış bir sitem oldu. Şiir, onun bu hüzünlü matemini kağıda dökme biçimiydi. O, kaybettiği limanın ardından, aşkın aslında bir devrim olduğunu anlamıştı; ve o ateşi korumak, yorgun yelkenlinin en son göreviydi. Enes, bu şiiri yazarak, yarım kalmış bir resmi tamamlamaya çalıştı.