Bir Aptal Şiiri - Kasım Kobakçı

Kanar ciğerlerim her sabah,
Gördüğümde yolda bekleyen çocukları.

Söndür ışıkları görmesin gözlerim,
Kalpleri ve vicdanları karaya bürünmüş insanların yüzlerini.

İnsan olduğumu söyleyemem artık,
Bulursam ağlayabileceğim, utanabileceğim bir yer.

Parçalansın göğsüm mavzer parçasıyla,
Başlayacağım ağlamaya yapacak bir şeyim kalırsa.

İnsanlıktan payıma düşeni alarak,
Bir aptalım ben bu gök kubbede.