Bir Anne Ağlıyor Şiiri - Halil Yılmaz Hı ...

Bir bekleyiş sessizliği
Hava kasvetli dehşet, sert
Bütün zamanlar durmuş, akmaz olmuş
Gözler donuk, bakışlar kaçamak
Dudaklar mühürlü, dilleri lal
Duyulan sadece yürek sesleri
Oğul suskun
Anne oğuldan da suskun
Dayanamadı, bir sigara yaktı
İlk kez görecekti anası
Kalın, sisli camlar ardından
El salladı uzun uzun anne
Yüzüne kırbaç gibi sert
Yağmur damlacıkları düşen biri gibi
Oğlundan saklıyordu safran sürülmüş yüzünü
Yüreğindeki cehennemi duyguyu
Kopan, savrulan fırtınayı Oğulu bilmesindi
Annem ağlıyor demesindi
Yine de
Ağlamakla ağlamamak arası iki zıt duygu
Hangisi galip gelecekti
Annelik takâtını yiyen bitiren
Amansız bir duygu
Sinsi bir düşman gibi
Sızmıştı, çöreklenmişti bir kez
Yüreğinin kuytuluklarına
Boğazında düğüm düğüm
Burnunun direğini yakan, sızlatan
Mahzun, garip yavrusunu arayan bir ceylanın
Ela, parlak, üzüm üzüm
Ay ışığıyla yoğrulmuş gözleri gibi
Gözlerinin enginlerine
Çökmüştü, çöreklenmişti
Bulut bulut yağmur yüklü bir duygu
Yine ayrılık türküleri tutturmuş deli poyraz
Ağıt söyler deli hasret kendi keyfince
Ayrılık kanadı kırık, kınalı keklik demek
Ayrılık ağıt, ayrılık sonsuz sabır
Tevekkülle bekleyiş demek
Derin ve uzun bir uykunun
Korkunç rüyasından
İrkilerek uyanmış gibi
Bağırmak istiyordu oğluna anne
Yüreğim sende, sende kalsın istemem
Mektup gönder, yeter
Ağlamama direnci birikir ağıt
Şefkat birikir ayrılık olurmuş
Yine dinmeyen kahredici, kavurucu hasret
Yalnızlık cehenneminde
Yanmak, kıvranmak
Ve ağlamak sağnak sağnak
Bir yanardağ lavı gibi sıcak olan anne
Deniz kıyısında
Islak ve soğuk bir kaya parçasıydı
Yüzünde gözlerinde
Mahzunluğun derin acısı
Bu ne ilk ağlayış ne son ayrılık
Kaderine dikilmiş ateşten gömlek
Soğuk bir gerçek
Anne yüksek, yüce dağ başlarında
Yalnız bir ulu çınar
Yıldızlara komşu
Onlarla düğün bayram eder, figan eyler
Bak orada, tam köşede bir anne ağlıyor
Ah kimsesizlik, kemiklere işleyen
Ürperten sessizlik, çaresizlik