Sömürülmüştü duygularım. Öyle ki kaskatı olmuştu duygularım. Umutlarım katledilmiş ve hayattan hiç bir tat almıyordum.
Giriştiğim her işten çalım yiyordum. Düşüp kalka yaşamaya başlamıştım artık. Baharı artık göremiyordum. Hiç bahar gelmeyecek mi diye kır çiçeklerinin, yemyeşil doğanın özlemiyle yaşamaya alışmış sayılıyordum..
Baktıklarımla gördüklerim arasında uçurumlar vardı adeta. Kelimeler anlamını yitirmiş, özellikler hep karamsarlıkları anlatıyordu bana adeta. Bütün güzel bildiğim şeyler anlamını tamamen yitirmişti benim yüreğimde. Zevk almak için değil sadece kalbim attığı için yaşadığıma inanmış ve öylesine yaşıyordum sanki.
Bittiğine inandığım umutlarımın içinde bile halen bir umut var gibi bazen dalıp gidiyordu gözlerim. Öylesine uzaklara gidiyordum ki anlatılamayacak kadar anlamsız belki de bir masal kahramını gibi kendimi yüce görüyordum.
Ve kendime geldiğimde ''Pes Etme'', ''Umudunu Yitirme'', Sadece Sabret'', ''Düştüğün Yerden Elbette ki Birgün Kalkacaksın',' ''Sadece İnan''... gibi sloganlarla yeniden kalbime umut gelip gidiyordu. Ve halen bir umut var diyordum. Sanki o umudun ayak seslerini çok derinlerdende olsa ruhumda hissedebiliyordum.Bu hislerle gözlerime yeniden ışık yüreğime yeniden sevinç doluyordu. Ama gelip giden ve bir rüya gibi uyandığımda anlamını yitiriyordu sadece.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta