Bir Ana Çırpınıyor Şiiri - Saime Tavaslı

Ortalık toz duman, sanki kıyamet kopuyor.
Çok ses var, kafalar karışık, gözler görmüyor.
Bir ana kahrından ölecek, çare arıyor.
Yavrusu ana diye celladına koşuyor.

İnsanlar gaflet uykusunda, onu duyan yok.
Bu anaya acıyıp yardımına koşan yok.
Ancak umutsuz değil, güvendiği yaradan,
Uyanacak yavruları, anasız kalmadan.

Biliyor ki analık: korkup, pusmaya gelmez.
Hastaya teşhis konulmadan, ilaç verilmez.
Bu kâbus, kaza mı, yoksa müstahakkımız mı?
Soruyor: sebebi nedir? Bileniniz var mı?

Öğreniyor ki:
Anasının helâl lokmasıyla doymayanlar,
Bağlanmışlar el kapısına; doymuşlar ancak:
Yağlandıkça bedenleri, kalpleri daralmış.
İnsanca duygulardan onda eser kalmamış.

Işıklar söndürülüyor, basıyor karanlık.
Ayakların baş olduğu günlere çattık.
Bilim, sanat ve adalet olmayan bir yerde
Mahkûm olur, bütün güzellikler kaybetmeye! …

Ana yüreği bu acıya dayanamıyor.
Çırpınarak ondan kurtulmaya çalışıyor.
Feryat- figan ağlıyor, dövünüyor: olmuyor.
Uyandırmak için çocuklarını sarsıyor.

Yavrularım uyanın!
Çevremizde dolaşıyor büyük bir tehlike.
Kendini hiç belli etmez, marifeti hile!
Süsleyip zehrini, tatlı diye sunabilir,
Kulağına söylediği tatlı sözler: fitnedir.

“Moda” diyerek pembe, kara gözlük taktırır.
Kandırarak seni tembelliğe alıştırır.
“Yok” diyerek başkasına el avuç açtırır.
İnanma, cümle âlem bilir: ana doludur…

Aldanıp bu hilekâra edersen itibar:
Korkarım verirsin kendine çok büyük zarar.
Bindiğin dalı kesmiş olursun; yazık sana!
Savrulursun kuru yaprak gibi sağa sola…

Özünü unutarak yanlış yollara sapma!
Sen ki en şerefli canlı olan bir insansın.
Yakışır sana yücelik, sakın düşkün olma!
Zira düşkünlük: pek onmaz; yok olup gidersin.

Dileğim şudur senden:
Arama başka yerde: ne mutluluk ne ikbâl.
Özgür yaşamak için, gerek önce istiklâl.
Bana ışıklar yakıp, gören gözlerle bakın!
Aşkla ter dökerek, şu yaralarımı sarın!
Gönençli bağrımda onurlu, mesut yaşayın.