Bir Akşamüstü Treni Şiiri - Kamil Taşdelen

Gözyaşlarımı silerdi, sigaramın dumanı.
Şimdi ağlamanın, ne sırası ne de zamanı,
Ağlamaların sonu gelmeyecek ,
Evet,yâr gitti, geri dönmeyecek.
Biliyorum, ben ne kadar çok seversem,
O, o kadar sevmeyecek.

Sen aklımdayken,
Nasıl çıkarayım kalbimden?
Görünce seni yanaklarım,
Çalıyor gül renginden.
Bir akşam üstü treni gibi,
Geçip gidiyorsun önümden.
Bana el sallamak düşüyor,
Ardından şiir yazmak..

Gözlerini birdaha göremeyecek olmak,
Beni çok korkutuyor.
Sesini birdaha duyamamak,
Bana ölümü anımsatıyor.
Çok isterdim, treni durdurmak,
Seninle sabaha kadar, aralıksız konuşmak,
Lakin, tren bunu bilmiyor,
Durmadan ilerliyor, durmadan..

Ah! Bir de hislerime tercüman olsa,
Anlatsa, beni sana,
Sensiz, nefes dahi alamayacağımı anlatsa,
Sen de bunu anlasan, keşke anlasan.
Farkında değilsin ki,
Giderken kalbimi de aldığına,
Farkında olsan, yapar mıydın bunları, bana?

Zor dayandım yaşamaya, varlığında,
Bekleme benden yaşamamı, yokluğunda,
Varlığın da yokluğun da, hepsi batsın!
O gözlerin yok mu, o gözlerin,
Sadece gözlerini ver bana...
Bademe benzeyen gözlerinde,
Nasıl yaşanılır, anlatıyım sana.

Şimdi tren kaçtı,
Ben ise aval aval baktım.
Seni düşlerimde yaşatırken,
Aslında, hayatımdan çıkardım.
Tren gittiğinde, sen de gittin,
Sen gittiğin için, tren gitti,
Sen gitmeseydin, tren gider miydi?
Tren gittiğinde, sen de bittin,
Bu masal da bitti, bu Aşk'ta...