Bir Akşam Vaktiydi Şiiri - Güven Tekin

Bir akşam vaktiydi, her yer karanlıktı.
Karanlıklar içinde kalmışken
Bir güneş gibi doğdun yüreğimde.
Elimi tuttuğunda anladım, yılların geç kalmışlığını içimde.

Sevgiyi, aşkı hissettim tüm bedenimde çaresizce.
Gözlerinde gördüm, masumiyeti sessizce.
Yılların vermiş olduğu içimdeki utangaçlığı...
Sustu dilim, diyemedim sevdiğimi buna hakkım yoktu.

Sana bir hatıra kalsın istedim, kendimden bir anda.
Bu seni son canlı görüşümdü biliyorum.
Cebimde mavi bir çakmak vardı onu verdim.
Aslında özel alınmış bir hediye değildi.

Hep savunduğum, sonsuz aşkın rengi olan maviydi.
Ama o an içimde kopan fırtınalardan
Kimsenin haberi yoktu, olmayacak da.
Yürekteki ateş de vardı, mavi çakmağın rengi gibi.
Bir güvercin eksikti, malum geceydi ve hava karanlıktı.

Anlayacağın öyle işte, bir anda olmuştu her şey hesapsız kitapsız.
Çıkar yoktu, menfaat yoktu bu sevdada; ayrılık yoktu, acı yoktu.
Göz yaşı, kalp kırıklığı yoktu; sadece sevmek vardı, sonsuz bir aşkla.
Onun bunlardan haberi bile yoktu, bilse de güler geçerdi her şey hesapsızdı.

Gülüşü vardı ki anlatamıyorum, gözlerimin içi gülüyordu onunla.
Sevda, aşk şarkıları şimdi anlam kazanmıştı bende.
Zaman işte bu üçüncü ve son görüşümdü.
Zaten mahcup oldum laf anlamaz yüreğim yüzünden.

İmkansız olsa da sonu olmayan bir yol olsa da.
Vazgeçmem, içimde kalbimin en baş köşesinde yaşayacak sessizce.
Gökyüzünün mavisi kadar çok seviyordum ama susuyordum.
Tek başıma son nefesime kadar sol yanımı mühürledim.
O bilmese de onu çok seviyorum.
Seni çok seviyorum, bilmesen de.