"bir Akıl Hastanesinden Son Şiir"

"Bir Akıl Hastanesinden Son Şiir"

Burası son durak, gözlerimde loş bir tavan,
Sessizlik çığlık atıyor duvarlardan her akşam.
İlacın tadı acı değil, unutmanın rengi var,
Bir ismi hatırlayamıyorum, oysa adını ezberlemiştim yıllar.

Her gün aynı saat, aynı çığlık, aynı kurşun,
Camlar tel kafes, gökyüzü yırtılmış bir düşün.
"İyiyim" deyince daha çok bağlıyorlar ellerimi,
Oysa en çok konuşunca deliriyor insan kendini.

Parmaklarımda kurumuş mürekkep, yok bir kalem,
Kelimeler tırnak ucumdan akıyor, tutamıyorum yine.
Sevdiğim kadın yüzüme benziyor artık aynalarda,
Aynı bakış, aynı yorgunluk, aynı sus pus yara...

Bir zamanlar bahar kokardı bu akıl,
Şimdi her köşede sonbahar kadar kırılgan.
Çiçek değil ilaç kokuyor odamda
Ve sevgi yerine “tedavi” yazıyor başucumda.

Ziyaretçi defteri boş, kalbim kadar sessiz,
Gelen yok, giden yok, sadece zaman geçip gülüyor gizlice.
"İyileşeceğim" dedim bir hemşireye, gülümsedi;
O gülüşte bin sayfa teşhis, bin yıl sürecek geceydi.

Bu son şiirim olsun, doktor bey duymasın lütfen,
Akıl sağlığım yerinde değil ama yüreğim hâlâ sevmekte direnç.
Beni iyileştirmeyin, ben çoktan delirdim sevdayla,
Bırakın son kelimem çürüsün bu parmaklıklar arasında.

Ve göğe son kez bakarken şunu bilin:
Delilik, bazen sadece fazla sevmektir,
İyileşmek seni unutmaksa ben razıyım delirmeye

Serhat Damar