Bir âh! etse ömrüm Şiiri - Mustafa Dilekci

Bir âh etse ömrüm

Kıskandır sabah yağmurunu
Geçiver tâ derine, iliklerime
Rüyâdan evvelki son ninni gibi
Tane tane asılan kirpiklerime

Bir âh! eder mi ömrüm
Bilmem, hangi renk bana ölüm

Kan renginde bir sızı duymadan
İçerde tâ benlik zonklamadan
Aşmalı ruh bedenin bendini
Gemiler limanda hazırlar kendini

Düşünmeden anlamadan yaşamak ne boş,
Fikirsizi ister yükle, ister çifte koş...

Sâhi kurtulur mu bir dala tutunmadan
Yüzme bilmeden şu sele kapılan
Rûhunu kavrayan onca çelikten halatı
Görmeyen bedbaht nasıl geçer sıratı?

Bu dâva; her ruhla eski tanışık
Ezelden uzanan sırlı sarmaşık
Her dalında bir çınar bitirir
Her dalında bir meczup yitirir
Bir Ferhat terletir her tümseğinde
Bir Şirin bekletir her kavşağında
Özgürlüğe kanılır tutsaklığında
Bir dâvâ,bir ülkü; kalp sıcaklığında

Mahâret; olmak mı bir kum tânesi
Saymak mı birer birer kum tânelerini
Yoksa görmek mi her tânede inci yüzünü
Anlamak, yıldızlarla ne der, gökyüzünü

Asılıp her yıldızdan teker teker
Tadını çıkarasıya sallanmalı
Aklın bunca sınıfta kaldığı yeter
Bir olup vicdanla barışmalı
Yıldız gölgesinde hikmetle buluşmalı

Bir âh! etse ömrüm
Bilirim hangi renk bana ölüm....

15.01.2015
Astana