Yüreği Güzel Birini Tanıdım

Öyle birini tanıdım ki… Nasıl anlatsam ki?
Yüreği tertemiz, hiç kirletmemiş dünyayı ve kendi kalbini.
Bu kirlenmiş hayata rağmen saf ve temiz kalmış;
Gururlandım, böylesine güzel bir yüreği tanıdığıma.

Yıllarca acılar çekmiş, insanları kırmamak için
Çok fedakârlık yapmış, sevdiğine karşı.
Haddinden fazla yük almış omuzlarına;
Kimse fark etmemiş, yorgun yüreğinin halini.

Kimse tutmamış ellerini, gerçek bir sevgiyle.
O verdikçe almışlar insanlar, aynı akbabalar gibi.
Kimse okşamamış o güzel, yorgun yüreğini;
Üzülmüş hep bu hayatta, böylesi saf yüreğe.

Yavaşça uzaklaşmış insanlardan, çevresinden.
En çok da sevdiklerine kırılmış, yediği darbelerden.
Yanında ne ailesi, ne sevgilisi olmuş,
Hiç kimse olmamış yanı başında, her zaman yalnız.

Tesadüfen tanıdım bu güzel yüreği;
Belki de kaderdi onunla karşılaşmam, bilmiyorum.
Gözlerinden okunuyordu hüzün ve yalnızlık;
Kendimi buldum sanki, anlattığı acılarda.

Dert ortağım oldu, yüreği kocaman insan;
Ben de geçmiştim acı dolu dikenli yollardan.
Yüreğim yaralıydı, zalim insanlardan yana;
Bende uzaklaşmıştım dünyadan, usulca.

Öyle bir anda çıktı karşıma…
Bu saf, güzel yürekli insan;
Hüzün ve yalnızlıkla örülmüş hayatında,
Ve ben, onun yanında kendimi biraz daha tamamlanmış hissettim.

Ve belki de artık yalnızlık geride kalacak,
İki yorgun yürek, birlikte yeni yollar açacak.
Gözler birbirine güvenle bakacak,
Ve hayat, hafif bir gülümsemeyle başlayacak yeniden.