Bir adam varmış,İzmit'in bir yerinde.
Boyu ufak tefek,yüreği dağlar gibiymiş.
Dışı hep gülermiş ama,
Yüreği ağlar gibiymiş.
Bir adam varmış İzmit'in bir yerinde.
Yaban arısını severmiş,bal veren arıya inat.
Ekmek olur diye sarılırmış buğdaya.
Boza yapılan darıya inat.
Bir adam varmış İzmit'in bir yerinde.
Herkesi mutlu görmek istermiş.
Ne kimseler görmüş onun mutsuzluğunu,
Ne de o kimselere göstermiş.
Bir adam varmış İzmit'in bir yerinde.
Ne baltası varmış,ne nacağı.
Etraftan topladığı çalı çırpıyla,
Tüttürmeye çalışırmış ocağı.
Bir adam varmış İzmit'in bir yerinde.
Denizin ortasında suya hasret yaşarmış.
İnsanlar ANNE deyip gülerken,
O hep BABA deyip ağlarmış.
Kayıt Tarihi : 22.1.2009 16:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ben baba sevgisini doğru dürüst tadamadım.Çocukluğumda babam gurbetteAVUSTURYA) idi.Yılda bir ay izne geldiğinde,bir yabancı gibi gelirdi bana.Utanırdım.Yıllar sonra(1987) emekli olup geldi.Ama hastalıklardan kurtulamadı.1996 yılında Allah'ın rahmetine yürüdü.Ağız tadıyla baba diyememenin hüznünü hep hissederim.Annemi tabii severim.Ama babamın Hakk'a yürümesi hep bir yanımın eksildiğini hatırlatır bana.
kocaman sevgi dolu yuregi varmis
yureginze saglik harika siir
TÜM YORUMLAR (5)