Bir Acayip Köle Şiiri - Zeynel Erol

BİR ACAYİP KÖLE
Uykum tuzağa düştü gülüşün vurdu beni
Eşkıya bakışların yele savurdu beni
Çöllerde kimsesiz avare dolaşırken
Seraplı vahaların yaktı kavurdu beni
Öyle kolay kolay yenilmezdim ben sana
Kirpiğin kaşlarınla iyice yordu beni
Kervanımı dağıttı talan etti mülkümü
Sürüden ayrı koydu köle ayırdı beni
Dünyada son nasip bir tas su bir lokma ekmek
Önce bi zehir verdi sonra doyurdu beni
Yorgun yorgun dolaştım çöllerde aç ve susuz
Sonra fırtınasıyla iyice sardı beni
Yüreğinin başına tac olmayı beklerken
Ayağının altına öylece serdi beni
Kıymetimi bilmedi gezdirdi diyar diyar
Pazarda muhanete bir pula verdi beni
Kelamın güzelini ellere söyledi de
Her yerde alay etti her zaman yerdi beni
Gönlünün başkentinde yad elleri saklarken
Yurdumu zehir etti Fizan’a sürdü beni
Saçının zindanından gizlice kaçam dedim
Gözleri bin atlıyla yolda durdurdu beni
Beni el gibi gördü elleri benim gibi
O an çekti silahı sıktı öldürdü beni
Kaybedince anladı sevda neymiş aşk neymiş
Aradı bulamadı herkese sordu beni
Ağladı Mecnun gibi sokak sokak gezindi
Kendinden başka yerde arayıp durdu beni
Sultandan gönderilen manalı mektup idim
Beyhude sözcüklerle yazdı doldurdu beni
Bir acayip köleydim ne sevdi ne vazgeçti
Ne kendi ihya oldu ne de güldürdü beni