Ben; denizi bilmezdim,
Okyanus gözlerinde öğrendim...
Martıların; neden hırçın olduğunu,
Tutsak kanatlarımla öğrendim...
İmkansız sevdaların çekiciliğini;
Birbirine tezat, yüreklerde öğrendim...
Gökkuşağının altına ulaşmayı;
Yılmayan, sadakatimden öğrendim...
Sonu gelmeyen kaçışların;
Gerçek sevgiyle, öldüğünü öğrendim...
Hasretten yorulan bir yüreğin;
Umudunu, hiç yitirmediğini öğrendim...
Sen, okyanus gözlü bir deniz...
Ben, tutsak kanatlı bir martı...
İmkansız sevdamız, bir tezat...
Gökkuşağına ulaşmak, bir sadakat...
Kaçmanın sonu, bir gerçek...
Yorulan yürekte, bir umut...
Ve şimdi;
Bir, ben öğrendim...
Sen, birini öğrenemedin..!
Bodrum,Şubat 2007
Tevfik PekelKayıt Tarihi : 23.2.2007 13:26:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
saygılar
Umudunu, hiç yitirmediğini öğrendim...
yitiriyorsun dostum,sonra sadece avuntu kalıyor ama güzel öğrenmiş ve duygulu anlatmışsın çok güzeldi,tebrikler.
TÜM YORUMLAR (3)