Bir Şiiri - Vaner Kayaçelebi

Sıradanlaşıyor bulunduğun iklimler
Azalıyorsun yavaş yavaş
Çözemeyeceğim bir enerji akıyor senden bana
Adını sen koyuyorsun
Benim gözlerim hâlen uzak iklimlerde
Bir “zen hikâyesi” anlatıyorsun bana
Birden erdem, kanatlarım oluyor

Adını mırıldanıyorsun
Adın şah damarımı kesiyor
Adın çınlatıyor ruh iklimimi
Adın o gece bizi terk ediyor

Yarını var mıydı, bulunduğun zamanın?
Hep kulaklarına fısıldardım oysa bulunduğum anları
Sen anları anı olarak yıkıyordun, bulunduğun zamanda
Oysa biz anları yaşamayacak kadar yalnızdık, yapayalnız…

Biliyorum dönüşü olamayan yolda bekleyeceksin beni. Beni beklerken önce terk edeceksin sendeki benleri. Tek bir ben bile kalmayacak benden sana. Oysa bir bene dönüşeceksin kendi içinde. Varacağın son ben, ben olacağım sende. Oysa benim içindeki sen; hep narsist, hep bencil, hep sen olarak var olmaya çalışmadı.

Gidiyorum son tren garının bölünmez çoğalmalarına
Gidiyorum hiçbir zaman olmamış gibi
Gidiyorum tek bir cevap bile vermeden

Kurabiye yaptığım gece sana dokunamamıştım
Adı var olan bir geceydi, tabii muamma.