Bin Yılın Aşkı Şiiri - Ozan Kaymak

Bu;
Bin yılın son şiiri,
Okudukların;
Bir yürekte alevlenen,
Gözlerinde esen,
Asansörle özleşen,
Buna rağmen gizlenen,
Söylenemeyen,
Çaresi 'sen' olan bir aşkın,
Bir kağıtta görünen halidir.

Duydukların;
'Millenium' çığlıkları arasında bir kalbin,
'Gel' diye seslenen çağrısıdır.
Başlamaktan yorulmamış bir nefesin,
Elinden tutup seni,
Yeni bin yıla çekmesidir.
Bin yıllarca sürecek,
Ama yıllarla ölçülemeyecek,
Görmediğin, bilmediğin,
Yalnız hissedebileceğin,
Bir sevginin ilk dizeleridir.

Gözüm hep yükseklerde,
Çünkü penceren yükseklerde,
O kadar yüksek değilim ki,
Bahar olsun geçeyim pencerenden,
Çiçekler bırakayım en güzellerinden,
Güzelliğinle boy ölçüşemeyen.

Asansörde kaldığım doğrudur bir kere,
Ama benim tamir ettiğim de doğrudur.
Öyle ya da böyle,
Sonuçta ulaşacağım zirvedeki yerime,
O zaman bir sen eksik olacaksın.

Bin yılın son şiiri bu,
Bir el uzat bin yılın aşkına.
Şimdiye dek yaşadıkların,
Yaşayacakların yanında,
Bin yıl geride kalacak inan.
Bir el uzat Rüzgar'ın oğluna,
Meydan okuyalım,
Etiğini sanan rüzgar bozuntularına.

Bin yılın son şiiri bu,
Okudukların;
Bir rüzgarın aşk ilanıdır.