Bin Şükür İçinde 'Bir Şükür'

Ne isyan ne şikâyettir aslında bu,
Hayatın cilvesini mi kaldıramayacağım!
Üzerimde yılların bıraktığı ölü toprağının altında,
Ekmek kırıntılarını sırtına vurup yollara düşmüş,
Kalabalığın ayak sesleri içerisinde,
Sesini duyurmaya çalışan kimsesiz bir karıncayım.

Bazen Orhan Veli olmaya çalışıyorum,
Ama hiç görmediğim o eşsiz İstanbul’u,
Dinleyemiyorum gözlerim kapalı,
Mehtabı göremeyen gözlerime teselli veriyorum gecelerce,
Odamın karanlığı içerisinde hayaller kuruyorum.
Şanslıyım yine de rabbime bin kere şükrediyorum,
O şairler gibi benimde mekânım var en azından, diyorum;
Çünkü artık hayatın gerçeklerine herkesten önce şahit oluyorum,
Güneşe her gün gebe kalıp onu dünyaya getiren bir yerde yaşıyorum.

Bir şehirdeyim ama bilemiyorum neredeyim,
“Ya sevenlerim, sevdiklerim olmazsa” diye içlenmekteyim,
Gittiğim yerde sevdiklerimi bulamıyorsam bulduklarımı seveceğim,
Hep söylüyorum ya elbette bunlara şükredeceğim…