Bilseydim' Şiiri - Mustafa Yaman 2

Bilseydim eğer babamın cebindeki yokluğu
Kalem defter istermiydim hiç
Yine saman kağıdına yazardım bitmiş kalemle
Sanırdımki dağ gibidir benim babam
Bilmezdim yokluğun dağı erittigini
Nerden bilecektim o yaşta kahrettiğini.

Hiç semezdim komşumuzun babasını
Çünki oğluna yepyeni giysiler alırdı
Oda marifetmiş gibi gösteriş yapardı
Oldum olası sevmedim, sevemedim
Ne dilim alıştı, ne gönlüm barıştı.

Ey siz har vurup harman savuranlar
Bilmemki yokluğu hiç gördünüz mü
Varlığında şımarıkça çıldıranlar
Sizler hiç diz üstü çöktünüz mü
Boğulmak ne suda nede bir elle
Boğulmayı bilemezsiniz kederle.

Hayat işte garipliklerle dolu
Elinde güç varsa efendi buyur derler
Elin boş ise şunu kuvun derler
Alışmak diye bir merhem varmış
Kaybedenler, kaybettikçe yanarmış
Bulanlar daha fazla ararmış
Yokluktan ötesi varmı
Aşağıda olan düşmekten korkar mı.

İlk zamanlar zordu ama alıştık
Yağmur damlası gibi dalın ucunda
Nesi behbat desek güzel yanı var
İncitme kimseyi ondada kalp var
Herkesin hissi bir olmaz elbet
Kaç vicdan eğilirmiş para sesine
Elimizden gelmeyeni içimizde saklarız
Lutuf beklemeyiz, incitenden korkarız.