Bilsen Şiiri - Ahmet Bilgiç

Bir bilsen nasıl yandığımı
bir bilsen paylaşmanın
nasıl bir paylanma parçalanma olduğunu

yol üstü soğuk suları içerken
içene değdiği anda
nasıl bir alev topuna döndüğünü
köpeklerin kudururcasına
nasıl çırpındığını.
sonra
karşıdan gelen her süluetin
birden bire değişip
nasıl sen olduğunu bir bilseydin...

geçmiş diyorum
arasıra bu yollardan geçmişti
uzun hiç tükenmeyecek yolun
hiç tükenmeyecek sandığımız
bu cılız ışıkların ruhumuza bıraktığı kederi
...
söz verdim sözümden geçtim
inat ediyorum ağır aksak yürüyorum
geçtiğimiz el ele tutuştuğumuz kaldırımları
sana gül aşırdığımız bahçeleri
bir bilsen
o bahçelerin neden artık gülleri soldurduğunu
bir bilsen nasıl solduğumu
payşlamanın nasıl bir paylanma parçalanma olduğunu
sen bilme diyorum yine
benim yandığım sana yeter...

mantığın aciz melekeleri alt üst oluş
ve biçimde duygunun körebe sokakaları,
kulakları sağır edişi yalnızlığın sesiz çığlığını
bilseydin hala yaşadığımızı kanıksarmıydın
Picassoyu Goghu
meczup zamanlarda çapaklı gözleriyle çizdiklerini
aslında senin kaosunu benim çekilmezliğimle süslediklerini
bir bilseydin diyorum hala yaşadığımızı kanıksarmıydın

peki ya uçurtmanın kuyruğuna astığın kararlar
asılırken başkaları ipine savrulduğumuzu anlamışmıydın
bir bilseydin diyrum keşke
izdivaç odalarında beline bağlı kuşağı çözecek cesaretin olurmuydu
.......
parkın ücra bir köşesinde
fıskiyelerden uçuşan katrelere bıraktım kendimi
bir çocuk hızlı ve küçük patikleriyle koşmya çalışıyor
yüzüme değen her çiğitten medet umuyorum
anla bitkinliğimi onunla paylaşıyorum parçalanıyorum
her zaman bir zaman gelince gideceğini de biliyorum
ama yinede demekten kendimi alamıyorum
bilseydin diyorum
bir bilseydin paylaşmanın nasıl bir paylanma
nasıl bir parçalanma olduğunu yaşamadığını kanıksardın...
01.08.2007