Bilmiyorum Çiçeği Şiiri - Özgür Gümüşsoy

Taa yüreğime kadar ne zahmet ettin beni terk etmek için, bir buluta yağmasını rica etsen ben yine anlardım. Hem değil mi ki yağmur, senin benden apar topar gidişin…

Göğün bitmek tükenmek bilmeyen öfkesinde
Sokakları dövüyor adeta o yabancı ülkeye mensup
O bize çok yabancı değerlerle menkul olan hava tahminleri
Aşkın spontane tercümesiyle geçmekteki bu yaz günlerinde
Öyle çok seviyorsun ki sen, erişilmez olan ihtimalleri
Denizde kum, sende aşk(!) tabir-i caizse
Hakkında çıkan haberleri yalanlıyor kalbin
Yapma etme demekten anlamayan daha nice iç organın var
Onları şimdi bu dizelerde ifşa etmek istemiyorum ama
Mevcut ihanetlere karşı tüm muhalif tavırlarıma rağmen
Kapına kadar gelmişim ıslak ve muğlak, ellerimde Bilmiyorum Çiçeği…
Diyorsun ki, “-Kanıyor yine kelimelerin, dur şurada yara bandı olacak.”
Lüzum yok diyorum, “-Şiirin kestiği parmak acımaz! ”
Bu ağır kanamalı el vedanın ardından, vedaları elinden alınmış
“*-Sana bol imgeli günler…
-Âmin. Cümle’mize.” gibi sancılı repliklere mecbur kalmış şairliğim
Cumhuriyet bizim şairane ruhlarımıza uygun olan tek yönetim biçimi
Senin hislerinin özgürlüğü benim hislerimin başladığı yerde biter
Egemenlik elbette ki, kayıtsız şartsız aşkındır!
Benim kadar en az sen de inanmalısın bu kavram kargaşalarına
Kimi duayenlerin Pencere’si erkenden kapanırken
Susmamayı kendine ilke edinmiş arsız kelamlarımla
Büyük büyük laflar edip, seni küçücük bir ayrıntıya gizlemişim
Ne varsa ‘sende’ var, anlıyor musun?
Yokluğun da buna dâhil, en çok da yokluğun sende hatta…

Çağrıldığı adresi bulamayan bir ambulans gibi
Ne yapacağını kestiremez hallerdeyim şimdilerde
Gözlerin teminatıdır faturası çok önceleri kesilmiş terklerin
Sarılamıyorum ki hiç sana, hep gidecek gibi duruyorsun
‘Ne olur ne olmaz payı’ kattığın içsel yolculuklarında
A noktasından S noktasına hareket ederken
İster istemez ‘Assiktir! ’ diyor sol yanındaki şaşkın mülteciler
Kampa alıyorsun onları hemen, problem etmeyin diyorsun
İlahi adaletin matematiği her şeyi çözer!
Şiirimin ekseni kaymış, dünyam ayrılmış yörüngesinden
Tarih tevellüt karışmış bende, iyiden iyiye!
Âdem’in çapkınlığı bugünlere getirdi bizi biliyorsun
Musa grekoromene merak salmışken
Yusuf için teninde kuyu bile kazardı Züleyha, iğneyle evet
İsa’nın ilk adımını atışı gibi yerküreye, miladımsın sen
Bekle, öyle hemen çarmıha germe sevinçlerimi
En sonuncu mucizesini sana saklıyor, sen şefaat inancımsın
Kaderin ağlarını sımsıkı ören o örümceği, çıkar mağarasından
Yumuşak karnını gösterir gibi can düşmanına
Çıkar dualarını göğsünden, bunca kıyamet hazırlığının akabinde
Nasılsa sana benden başka günah yazılmayacak
Kalk gel hadi; sana aldandığım bütün akşamların, üstü kalsın!

*Ebru’ya teşekkürlerimle…