Gündüz ayrı bir ben, gece ayrı bir benim...
Aynalar da tanıktır gözlerimden.
Gündüzler,sabahın ilk uyanışında sessizce çarpar dilime. Sonralar vurdumduymaz, belirli anlarda yanlışlıklara kalemler kırarım. Hiç umursamadan ardımdakilere hissiyatsız ya da en küçük noktayı bile dışa vurmayan soğuk taş duvarlarımı fırlatırım.
Güneş, batarken karanlığa, yavaş yavaş içime doğar, göstermeden ışıklarını, eritir yüreğimde ki taş duvarları ve doyumsuz mideme yönelirim ilk an'larında akşamın. Sıvışırım sıcaklığın kenarına ve mayışırım ilerliyen bir kaç saate.




'karanlik düsünce güne ,baslar kendimizi icimize dökme zamanlari ,kendi kendimize.... güzel anlatim yüregine saglik'
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta