Yollarımız burada ayrılıyor,
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
Devamını Oku
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
Ne yana baksam
Namluya sürülmüş kurşunlar
Alır yüreğimi,
Gelinlik beyazıma
Yol alır…
Geniş çölünde içimin
Hep bir sen bulurken
Yüreğim kimde bilmiyorum…
....yüreğiniz hep yazdırsın..kutlarım
uzun zamandır böylesine kaliteli bir eser okumamıştım...tebrikler...teşekkürler
Nurhayat Özdemir'in hemen her şiirinde gördüğüm bir ana-taşıyıcı (leitmotiv) var, o da şu: Sanki şiir yazmıyor da, şiir ninniliyor. Öylesine sereserpe, öylesine müreffeh. Ondan şiir okurken, usul bir ırmağın denizine kavuşurkenki mutluluğunu duyumsuyorum.
Gerçekte, hüzünkârlıkla sarmaşdolaş. İçinin alttan alta işleyen, incecik elemleri var. Nasıl oluyor da, o hüzünkârlıktan, o elemcil 'pshkye'den, bunca rahat dizelerle kucaklaşıyor; imrenilesi hayretler yaşıyorum okudukça.
Başöğretmenlik taslamadan, toplum mühendisi numaralarına hiç yatmadan (didaktizmin bataklığına gömülmeden), öyle bir işaretliyor ki insan hallerini, 'işte, şiir bu!' diyorsunuz, ister istemez.
Nurhayat'ı izleyin. Şiir(ler)indeki lirik hassasiyetlerin aynı zamanda 'toplumsal yaralarımız' üstünde, devrimci bir çığlıklanma olduğunu saptamakta gecikmeyeceksiniz.
Ne yana baksam
Namluya sürülmüş kurşunlar
Alır yüreğimi,
Gelinlik beyazıma
Yol alır…
YÜREĞİNİZE SAĞLIK
tebrikler yüreğinize...
Bu şiir ile ilgili 5 tane yorum bulunmakta