Bilmez... Şiiri - Sait Yalçın

Öyle bir belâya çattım ki canlar,
Kıymet bilmez, vefa bilmez, hâl bilmez...
Derdim kime döksem, beni kim anlar?
Vicdan bilmez, durak bilmez, kal bilmez...

Herkesle görüşür, koşar nereyse,
Bir bana ayırmaz vakti nedense,
Oysa benim, tüm kahrını çekense,
Hatır bilmez, gönül bilmez, lâl bilmez...

Nice dertlerine çare ürettim,
Verdiğim değerle ben kendim ettim,
Sandım ki ben ona vefa öğrettim,
Gönül bilmez, hayır bilmez, şer bilmez...

En zor zamanında döktüm ne varsa,
Feda ettim ömrüm, dedim anlarsa,
Bir de belki kalbi bana uğrarsa,
Şeker bilmez, şerbet bilmez, bal bilmez...

O ise sürekli bahane saçtı,
Bana engel koyup, ellere açtı,
Geç gördüm dünyada iyilik suçtu,
Yemek bilmez, ekmek bilmez, yal bilmez...

Kanat takıp uçtum ben ona doğru,
Anlamadı lâkin ne eğri, doğru,
Güneşi hep yâd eller için doğdu,
Gemi bilmez, yelken bilmez, sal bilmez...

Yüce Yaratanım şahittir buna,
Benim saf sevgimi attı yabana,
Gönül kapısını sır etti bana,
Onur bilmez, şeref bilmez, kâr bilmez...

Yakın etti hep yabancı kolları,
Bir bana kapattı bütün yolları,
Buz yaptı uğruna yanan korları,
Alev bilmez, ateş bilmez, har bilmez...

Özenle seçmiştim her bir sözümü,
Uykusuz bıraktı iki gözümü,
Önüme eğdirdi güleç yüzümü,
Edep bilmez, hayâ bilmez, ar bilmez...

Sait'im gidince anlar kıymetim,
Bu benim kaderim, benim tıynetim,
Onu düze çıkarmaktı niyetim,
Niyet bilmez, kâhin bilmez, fal bilmez...
Edep bilmez, hayâ bilmez, ar bilmez...

09.05.2025 Samsun
Saat : 15:23