Bilmez Şiiri - Veysel Şimşek

Tok ne bilir aç olanın halinden,
Lal olan anlarmış lalın dilinden,
Ancak Mecnun anlar sahra çölünden,
Darda kalan bilir kalmayan bilmez.

Fakire bu dünya zindandır zindan,
Haz almaz dünyadan geçen her günden,
Can çıkarken acı çeken bedenden,
Ancan ölen bilir ölmeyen bilmez.

Sevdaya yenilmiş Ferhat Şirinler,
Bilinmezki ne getirir yarınlar,
Gariplerde hiç bitmeyen sorunlar,
Ancak çeken bilir çekmeyen bilmez.

Bir zamanlar köroğluyla ayvazlar,
Bolubeyi gibi gözü doymazlar,
Bağırsan haykırsan sesini duymazlar,
Ehli olan bilir olmayan bilmez.

İnsanlarda ayrı ayrı fikirler,
Aç insanlar gece gündüz şükür der,
İnsan isen aç da gözlerinle gör,
Bence gören bilir görmeyen bilmez.

Ortaktır dünyada var olan cennet,
Sen zengin züppeyi babadır zannet,
Zenginse fakire etmiyor minnet,
Vicdanı olan bilir olmayan bilmez.

Veysel der; Yaşanan görünen bunlar,
İnsan olan insanın halinden anlar,
Halden bilmez yanar döner hain olanlar,
İnsan olan bilir olmayan bilmez.