Yokluğun Kıyısında Şiiri - Özgen Öz

Yokluğun Kıyısında

Devşirirken hatıralar kendi kendince,
ve sen sevdiğim…
yağmurların ıslattığı yollardan gelip geçerken,
yüreğin üşürken bir kalabalığın ortasında,
hüzünün ellerinden tutup ansızın
yüreğinin bir kıyısında duruncaya kadar
yokluğumu hiç bilmeyeceksin…

Hani belki diyorum,
belki yıllar sonra,
bir ihtimal de olsa
bir şiirin son mısrasında,
belki bir kitap arasında unutulmuş bir fotoğrafta,
tutamayarak kendi kendini
ıslanacak o çipil yalnızlığın kirpik uçlarında…

Bir an sanki çok geç kalmış gibi,
deliler gibi koşarken yüreğinin kıyılarına,
yapayalnız bir mezar çıkacaktır karşına.
Belki bir şiir kitabı,
belki bir şarkı,
belki küçük de olsa bir anı,
eşlik edecektir artık geri kalan hayatına…

Ve sen, sevdiğim,
yağmurun altında yürürken
hiç fark etmeyeceksin
bir zamanlar var olmuş birinin
tüm sessiz çığlıklarını,
tüm karanlık gecelerini
nasıl göğsüne bastığını.

Ama ben bilirim,
her damla yağmurda seni aradığımı,
her sokak lambasında bir iz bıraktığımı,
her rüzgar esişinde adını fısıldadığımı.
Ve belki sen fark etmeyeceksin,
ama yüreğim hep seninle dolup taşacak,
her boşluğunu dolduracak
sessiz, acılı ve sevdalı bir melodi gibi.

Bir gün belki;
bir kitap sayfasında,
bir şarkının en durgun notasına bakarken,
o mezar gibi yalnızlık seni bulacak.
Ve anımsayacaksın…
O yıllar önce devşirdiğin hatıraları,
o yağmur altında ıslanmış gözleri,
o suskunluğu, o bekleyişi.
Ve belki o anda anlayacaksın:
birini kaybetmek, birini unutmak değil;
onu hep kendi içinde taşımaktır.

Ve ben, sevdiğim…
her zaman o kıyıda bekleyeceğim.
Belki görmeyeceksin, belki elini uzatamayacaksın,
ama yüreğimde senin adını fısıldayarak
yağmurun altında, sessizliğin ortasında
hep var olacağım.