Şehirden biraz uzak bir yerde oturunca, çevrenizde de kedi köpek cinsinden hayvanat pek bir bol oluyor. Eskiden korkardım bayağı köpeklerden, eskiden dediğim küçükken, beş on yaşlarında canım anlayın işte. Şimdilerde beslediğim, baktığım köpekler olsa da iş yerinde, hanımın korkusundan henüz ev de besleyemiyoruz maalesef. Oysa kızım ve oğlum da bastırdıkça bastırıyor bu konuda lakin içişleri bakanını (bizim hanım oluyorlar) aşmaları biraz zor, kanun hükmünde kararname bile işlemez, fayda etmez diyeyim yani...
Apartmanımızın çevresinde ki köpek sayısını bir söylesem dudağınız uçuklar, aklınız tavana vurur neredeyse. Ben diyeyim kırk elli, siz deyin altmış yetmiş. Ortasını bulalım da derseniz hiç o rakamlardan aşağıya inmem bilesiniz. Hava karardıktan sonra, it kardeşler bir başlıyorlar aralarında hırlaşmaya, değmeyin gitsin. On beş yirmi tanesi bir yerde, öbür on beş yirmi tanesi karşı cenahta, hav hav da hav hav hem de bir dolu hav hav... hev hev de var (O ses de yavru köpeklerden çıkıyor) Biz de alıştık artık. Gece bile havlasalar bizlere artık ninni gibi geliyor bu havlamalar.
Çevremizde fazla bina yok şu an da. Hayvan severler de çoğu kere yaz kış demeden besliyorlar sağ olsunlar yemek artıklarıyla. Kışın tabi ki daha zor yiyecek bulmaları, o neden ile beslenmeye daha fazla ihtiyaçları var yavrucakların. Bir de apartmanımızın bekçisi karabaşımız var. Sevimli mi sevimli. Onlar havlamaya başladı mı o da içeriden onlara nispet yaparcasına karşılık veriyor. Oluyor sana tenor bariton, bas, soprano dolu köpek korosu... Havlayan köpek ısırmaz derler de ben o sözü şimdiye kadar hiç dikkate almadım. Köpek bu, hayvanat, sağı solu hiç belli olmaz. Yani seni ısırmaya havlayarak geldiği zaman, aman köpek kardeş ''Havlayan köpek ısırmazmış.'' sen de beni ısırmazsın değil mi? Böyle cümle kurarsak köpeğe o da bize başka bir tarafı ile güler ve yine yapacağını yapar diye düşünüyorum naçizane...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta