* Bilmelisin ki * Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Aydınlığım hem uykusuzluğumsun.
Bir kuru canım var,
Bir benim bildiğim bende emanet!
Ve bilmelisin ki;
En katlanılmaz yoksulluğum,
En tahammülsüz yoksunluğumsun...

Kıyıdan ayrılmaz dümensiz gemiler.
Kaybolduğumu sanıyorsan,
Yitikliğime inanıyorsan,
Eşsiz hülyalar içinde!
Serseri bu düşkünlüğüm sana.
Ve bilmelisin ki;
Umuda en son yolculuğumsun…

Umuda yol almadıkça gemi,
Aynı liman hep sıkar bekleyeni, bekletileni.
Bir sevda üflemedikçe yelkeni,
Çürüme kucaklar dört koldan
Ve bilmelisin ki;
Hayat öpücüğü aldığım tek soluğumsun…

Dâr’ı didâr’ı bildin mi?
Zararı kârı bildin mi?
Ne vaz geçmek senden,
Ne de sensizliğe katlanmak! ?
Özgürlüğü tattırmak sana bensiz,
Ve bilmelisin ki;
Tarifsiz olgunluğumsun…

Hep şaşkınım kendi kendime! ?
Nerden çıktı bu talih bu şans diye?
Yolundayken aynı hamam aynı tas!
Bana değil,
Belki de sanadır kaderimdeki bu iltimas! ?
Ve bilmelisin ki;
Çırpınması gereken durgunluğumsun…

04.05.2008 / ESKİŞEHİR