Bilmek ve vurulan, yığılan, kahrolan

"Kalemin en çaresiz olduğu yerde mi heyhat!"

Gözlerimiz ilişiyor veda çizgilerine.
Buğulanan gözlerde bir şehir var
yıkılıp yok olan...
İncinen kalplerde gezinen melek
ve şehrin uğultusundan kaçan ruhum.
Gözlerimizden dökülüyor kanlı ölümden yaslarımız
ve bu yasların vardığı yer imkansız sorular...

Biliyorum sen yine bakacaksın mağrur
ve ben susmayı seçeceğim bir sonbahar akşamında.
Dökülen bir yaprak şahitlik edecek
sana, bana ve yokluğumuza.
Çiçeklerin konuştuğunu duyabilirdik oysa
uzaklaşan ruhumuza çığlıklar atmazsak.
Gözlerimizi kısıp öyle bakmasak.

Biliyorum sen yine intihar planları yapacaksın
karanlık sokaklarda avare dolaşırken
kollarından yakalayacağım senin.
Ve bu benim intiharım olacak
gözlerinin gözlerime hiza olduğu yerde
tekmeyi vuracağım
ayağımın altına aldığım dünyaya.

Biliyorum sen yine serçelerle konuşacaksın
ve ben şahitlik edeceğim yaşananlara.
Sahabisi olduğum ana
rivayetler ekleyip
haber vereceğim.
Ravi olacağım ben
Kuşların kulağına masallar anlatan.

Biliyorum yine sen öldüreceksin.
Binlerce kez ölüp dirilen,
mahşerde kaçacak yerimiz mi var heyhat!
Nasıl öldüyse öyle dirilen
borsacılardan
bankacılardan
tüccarlar dan sıra gelirse bana
iki çift gözüm var.
Gözlerinin hizasına gelmekten yutkunan.
Günahların selinde telef olmuş ruhuma
Vurulan.
Yığılan.
Kahrolan.
Ölüp tekrardan dirilip
tekrardan vurulan...

Biliyorum burkulucak ayağın
bastığın taşların, yürüdüğün yolların yanlışlığından.
Bağırıp çağıramayacağım
gözlerimin en dolu anında
koşup pencereden bağıracağım
"Pencereni Kapa"

Ah!
Diyebilseydim eğer
Söyleyebilseydim.
Konuşabilseydim..
Dokuz köyün onuncusuna kovulacağımı bilseydim...
Doğruyu söylerdim.
Seni böylesine dünya gözüyle görmeden
ölmek isterdim.
Sevgili kendim...