Biliyorsun Allah'ım... hikaye

Yazmış, çizmiş kâğıda çocukların anası:
“Ne ihtiyacım var ise, biliyorsun Allah’ım!
Kendimi sana teslim ediyorum Allah’ım! ”
Katlamış koymuş cebe neydi bunun manası?

Yavaşça tıklatınca kapıdaki mandalı,
Buyurun bayan demiş mahallenin bakkalı!
Gayet kısık bir sesle, “biraz hafif okkalı”
Gıda istediğimi duyuyordu Allah’ım!

Allah için bir defa kuralı bozar mısın?
Kuruş param kalmamış hayrına, yazar mısın?
Aç kalmış çocuklarım bir şeyler sarar mısın?
Bakkal sanki duymamış susuyordu Allah’ım!

Bakkal hemen reddeder: “Parasız mal veremem,
İlk defa gördüm seni, boşa riske giremem!
Ne ben seni tanırım, ne de kimsin bilemem! ”
Sanarsın ki suçluyum kızıyordu Allah’ım!

O sırada bekleyen adam girdi araya:
“Ne isterse veriver bu garip fukaraya!
İhtiyacı görülsün, kefilim der paraya! ”
O kuluna güveni veriyordu Allah’ım!

Bakkal ister istemez kefil sayar adamı,
Ne lazımsa doldurur; ilaç mıdır, gıdamı!
Hiç kimse anlamadı, teraziden taşanı,
Kefeye dolanları görüyordu Allah’ım!

Senin işin bitsin ki, işimize dönelim
Biraz çabuk olalım geri durmadan elim!
Koy listeni kefeye ne çekerse verelim,
Anladım ki bakkalı deniyordu Allah’ım!

Terazinin bir gözün eşyalarla taşırır,
Doldurdukça görenler olanlara şaşırır!
Bir tek kâğıt parçası nasıl böyle coşturur?
Kimsesizin kimsesi oluyordu Allah’ım!

Bir türlü düzelmedi terazinin dengesi,
Listeyi geri verdi: “Açar mısın yengesi? ”
Sade iki cümleydi, o da hakkın simgesi;
Listede yazılanı biliyordu Allah’ım!

Yazılanı görünce uçukladı dudaklar,
Şahan der ki acaba, kızardı mı yanaklar?
Yüksek sesle okuyun, duysun bütün kulaklar:
“Ne ihtiyacım var ise biliyorsun Allah’ım!
Kendimi sana teslim ediyorum Allah’ım! ”