Bilirsin Sen... Şiiri - Mustafa Yılmaz 4

Bir uzaktan görüntün sarmalandı içime, yılların ardında kalan pişmanlıklarımla, sen miydin,
yoksa,
sen gibi bir karartın mıydı, hep sarar bu düş beni, Haziran sonlarında...

Değişmek gerekti yaşamı da
İsmi de
ve
sonuç
değişselerdi her şeyi birleştirip
mutlu olacaklardı...

Seni sana yazsam,
beni sana yazsam
bendeki ben biter
bilirsin bu son satırlardır,
iç seslerimi içine alan
bilirsin sen
hayatı ne kadar zorladığımı
ne kadar zavallılaştığımı
ne kadar rüzgâra ıslık çaldığımı da
bilirsin...

En azından yokluğu bilirsin,
yokluktaki,
inleme seslerini bilirsin aynı çatı altında olsan da yokluğun sensizlik olduğunu da bilirsin
sana beni yazmam
sana seni de yazmak istemememi
bilirsin
ardından hep irin çıkar
hep tiksinti çıkar
bilirsin
sevmelerin ardındaki kapıların
ne kadar dar açıldığını
dalgaların ne kadar yüksek olduğunu
nazların ne kadar çekilmez olduğunu
bilirsin...
Bilmediğin bir şey var ki
seni ne kadar sevmiş olduğumdur
ki
acıların hep ölü dalgaları vurur bedenime...

Bu yüzden ben sevdim seni diyemezdim
bilirsin...
Yazgının sonu...
Son söz ise...
Artık kendi kendimize, kaderimize, kaderimizle teslim olmuştuk...