Bilinmeyen o çok şeylerden

bilinmeyen o çok şeylerden

ağaç kovuğuna sığınanın adıyla
çırılçıplak sergiledim kendimi
dağa. taşa. suya. toprağa

dolaştım dünyanın can damarlarını
Nil’de. Ganj’da. Fırat’ta. İndus’da
yıkandım da
arınamadım ruhumdan
ruhum
seninle en eski alaşım

toprağın kardeş olduğunu ölümle
sonradan öğrendim

ruhun arınmazlığını da cam borularda
kazanlarda. ağaçlarda. yeryüzünde
sonradan

kaldırım taşlarını da saymazsak
ölümle ölümde ölümden yürüyoruz
belki onunla
onsuz veya kimsesiz
dahası hiçbir şeysiz
iki parmakla tütünü saymazsak

bilinen en eski çağın göğüyle
neredeyiz? hangi yağmurlarda?
kiminle bu savaş
bu telaş bu her şey
bu
ıslak yalnızlık

kentin sokaklarına kapandım gecelerde
kedilerle kucak kucağa
ıslandık. titredik. titrettik kendimizi
bağırdık. bağırdık. kime bağırdık
karanlık basanda uyuyanlara

üşüyerek. ıhlamursuz gecelere bilet keserek
öğrendim
bütün çağlarda yaşadığımı
bütün çağlarda seninle

bütün çağlarda böyle!