Bilinçaltı Şiiri - Atilla Yükün

Düşünceler uzanmış yatıyor boylu boyunca
Kayıp yollar, kayıp insanlar için/de
Yanık bir deniz kokusu
Sızlatır direğini burnumun
Lodos eser sokaklarında
Kim nereye gider bilmezsin...
Yaşarlar henüz, gömülmeden mezarlarına
Süslenmiş bir gelin gibi yarın düşlerinde...
Çökme sakın gölgeler arasında ki! Özlemim
Çökme sakın karabasanlar gibi yüreğime...
Acı veren bir hoşnutluk içinde sevinçlerim...
Yansıma yok, aralık yok bir boşluk içinde...
Delip geçti üzerimden onca yanlışlık...
Hep yol anımsatıyor bir bir geldiklerini...
Sonra sorular dikiliyor nedenlerle karşıma
İnsan neden çok karmaşık, yaşamak sa basit...
Kusursuz yalnızca bir an için ne çok şükrettim...
Varlığına Yaradanımın kuşkusuz bütün güç onun elinde...
Öyle bir yer ki! Bilinç altımda
Yaşamaktan da korkuyoruz, ölümden de...
Umut bağladık sevmelere gönülden
Sevdikçe; Bize acı çekmeyi öğrettiler...
Sızısından çatladı sabır taşları,
Çıktı gözlerden fışkıran öfkesi...
Ve biz ki! Aydınlıktan yoksun...
Bir memnuniyetsizliğin susuzluğunda...
Keşkelerin dikecek gözlerini hep pişmanlığına
Ve pek çok anlam görmezden gelecektir seni...
Ve yaşam gönülden gökyüzüne açılan bir pencere
Gözlerinin sonsuz enginliğinde dilediğince ağla...
Yaşayacaksın yarı yarıya acıyı da, mutluluğu da, ayrılıkları da...
Okunmamış öyküleri tesellisidir her yüreğin...
Yürüdüğün her yol yeni bir umuda açılan kapıdır...
Varlığında umudu da sensin kendinin...
Sonsuzluktur bir sevgi içinde...
Yaşa dilediğince...